– Przyjaciele mnie zostawili i mój świat się zawalił. Pomyślałam dosłownie: zaje*** się. Szybko pojawił się u mnie sprecyzowany plan samobójczy – wspomina Michalina Tańska, psycholożka i rysowniczka, która relacjonowała na Instagramie swój pobyt na oddziale psychiatrycznym Michalina pisała swoim znajomym, że ma myśli samobójcze, ale ci nie reagowali. Dopiero jej terapeutka wyczuła, że coś jest nie tak. – Powiedziała, że muszę się jak najszybciej skontaktować z moim psychiatrą, a jeśli ja tego nie zrobię, to ona do niego zadzwoni – mówi Trafiła na oddział psychiatrycznym, gdzie spędziła dwa miesiące. Wspomina je bardzo dobrze. – Nie mam żadnych zastrzeżeń. Lekarze byli rewelacyjni, podchodzili do nas, jak do ludzi, z dużym poczuciem humoru – mówi Michalina zaznacza, jak ważne jest to, aby reagować w sytuacjach, gdy ktoś mówi nam o swoich myślach samobójczych. – Nie zrobimy tej osobie krzywdy, nie zaszkodzi jej konsultacja z psychiatrą. Krzywdą jest brak reakcji – wyjaśnia Więcej podobnych tekstów znajdziesz na stronie głównej Onetu Uwaga: w artykule podejmowany jest temat śmierci samobójczej. Jeśli masz myśli o odebraniu sobie życia, nie czekaj i poszukaj pomocy. Powiedz o tym zaufanej osobie, swojemu lekarzowi lub skorzystaj z jednej z darmowych infolinii pomocowych. Telefony podajemy pod artykułem. Nie jesteś sam. Marta Glanc, Onet: Diagnozę choroby dwubiegunowej (depresyjno-maniakalnej) usłyszałaś kilka lat temu. Teraz jednak po raz pierwszy trafiłaś do szpitala psychiatrycznego. Dlaczego? W ciągu zaledwie dwóch-trzech dni zostawiła mnie trójka moich najlepszych przyjaciół. Dla mnie relacje przyjacielskie są bardzo ważne i poczułam, że zawalił się mój świat. Dodatkowo w tym czasie nie radziłam sobie zbyt dobrze w pracy i relacjach romantycznych. Pomyślałam dosłownie: zaje*** się. Szybko pojawił się u mnie sprecyzowany plan samobójczy. Umówiłam ostatnie spotkania ze znajomymi, zamówiłam sukienkę na swój pogrzeb, dokładnie zaplanowałam, jak będzie wyglądał TEN dzień. Ale wcześniej miałam sesję z psychoterapeutką, na której oczywiście sama z siebie nic nie powiedziałam. Ona jednak wyczuła, że coś jest nie tak. Pod koniec spotkania spytała mnie, czy mam myśli samobójczej. Odpowiedziałam jej, że byłoby dobrze, gdyby to tylko były myśli. A ona? Powiedziała, że muszę się jak najszybciej skontaktować z moim psychiatrą i mu o tym powiedzieć. A jeśli ja tego nie zrobię, to ona do niego zadzwoni. Posłuchałam jej i jeszcze tego samego dnia miałam wizytę online. Wtedy stwierdziłam, że dam sobie jeszcze jedną szansę i opowiedziałam psychiatrze szczerze o moich zamiarach. Lekarz stwierdził, że nie jestem bezpieczna, pozostając bez opieki i skierował mnie na oddział psychiatryczny w szpitalu, gdzie pracuje. Czyli do Kliniki Psychiatrii Dorosłych Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego. Zatrzymajmy się tu na chwilę i wróćmy do sytuacji z twoimi byłymi już przyjaciółmi. "Nie tylko ty przeżywałaś depresję, ale uważam, że odpowiedzialność za swoje czyny trzeba brać zawsze". To cytat z jednej z twoich grafik. "Ty myślisz, że ja nigdy nie miałam epizodów depresyjnych? Doskonale wiem, jak to jest". Serio ktoś ci tak mówił, pisał, kiedy byłaś w kryzysie? Tak, to są akurat wiadomości, które dostałam. Przepisałam je słowo w słowo. Kiedy je dostawałam, to ja czułam się wina. Myślałam, że robię coś nie tak i zasługuję na takie reakcje. Ale kiedy zaczęłam je czytać w szpitalu psychiatrycznym, już na chłodno, zaczęło do mnie docierać, jak absurdalne było to, co oni do mnie pisali. Jak krzywdzące i mało empatyczne. Dlatego postanowiłam zrobić te rysunki. I odzywały się do mnie później osoby, które pisały mi, że przez nie czują się źle, bo one same tak komuś mówiły. Zobacz też: Bała się, że jak zamknie oczy, zobaczy go, jak wisi. To ona przecięła sznur Twoi byli przyjaciele wiedzieli, że masz myśli samobójcze? Tak. Otwarcie im o tym pisałam. Nie reagowali. Moja była przyjaciółka napisała mi, że w każdej chwili mogę do niej napisać, ale zupełnie się odcięła. Nie pytała sama z siebie, jak się czuję, a mi było ciężko przełamać barierę i prosić o pomoc osobę, która mnie zostawiła. Z drugiej strony jest to niezła asekuracja, bo niby dała mi możliwość uzyskania pomocy, ale ja "sama nie chciałam". Byli przyjaciele pytali mnie też w wiadomościach, na ile moje zachowanie można tłumaczyć chorobą. I na szczęście zareagowała twoja terapeutka, później psychiatra. Dzięki nim szybko trafiłaś do szpitala. Jak tam jechałam, to bardzo się bałam. To była moja pierwsza hospitalizacja w życiu. Okazało się jednak, że mam dużo szczęścia, bo nie trafiłam do takiego typowego publicznego szpitala psychiatrycznego. Na miejscu odebrał mnie mój psychiatra, później moja lekarka prowadząca oprowadziła mnie po oddziale. Bardzo ładny, czysty, wyglądał trochę jak uczelnia. Pokoje maksymalnie dwuosobowe, z prywatną łazienką. Naprawdę wysoki standard. Oczywiście początkowo tego tak nie widziałam, byłam odcięta emocjonalnie, ale od razu czułam się tam bezpiecznie. Nie zapomnę, jak w jadalni szły w moją stronę dwie dziewczyny ubrane od stóp do głów na czarno. Poruszały się bardzo wolno. Pomyślałam, że na pewno dostały tyle leków, że nie mają siły. "No i tak to teraz będzie". One stanęły naprzeciwko mnie i powiedziały: bonjour! (śmiech) Masakra! Później stały się jednymi z najbliższych mi osób na oddziale. "Cieszę się, że zostawiono mnie w szpitalu, bo na zewnątrz mogłabym zrobić coś głupiego" Trafiłaś do izolatki? Na cztery dni. Nie było tam gniazdek, nie mogłam mieć kabli, sznurówek, papierosów. Miałam za to swoją prywatną łazienkę, a w pokoju były kamery, byłam więc non stop monitorowana. Szybko się jednak do tego przyzwyczaiłam. Pierwsze dni głównie przespałam, chociaż nie dostałam żadnych nowych leków. A później z każdym dniem było lepiej. Zaczęłam poznawać nowych ludzi, spędzać z nimi czas. A psycholog, psychiatra? Często pacjenci szpitali psychiatrycznych żalą się na niedostateczną opiekę z ich strony. Na oddziale były spotkania indywidualne z terapeutą, ale ja już byłam w terapii i łączyłam się ze swoją terapeutką ze szpitala. Lekarze siedzą w gabinecie i można było podejść w każdej chwili, jeżeli była taka potrzeba. Moja lekarka prowadząca odwiedzała mnie dosyć często, kilka razy w tygodniu. Pytała, czy wszystko jest w porządku, sprawdzała, jak tam mój nastrój. A jakieś zajęcia? Mieliśmy zajęcia z relaksacji, prawie codziennie gimnastykę. Wiem, że normalnie są też zajęcia plastyczne, ale akurat wtedy się nie odbywały, bo prowadząca była na urlopie. Od 10 do mieliśmy tak zajęty czas, wcześniej odbywał się obchód. Za to w weekendy praktycznie nic się nie działo. Ale zawsze można było z kimś pograć w planszówkę, porobić coś na komputerze. Tak naprawdę praca terapeutyczna dzieje się także między pacjentami. Bo to rzeczywiście bardzo fajne spotkać ludzi, z którymi możesz porozmawiać o lekach, myślach samobójczych i dla nich nie jest to nic dziwnego. To chyba było dla ciebie dużo po tych doświadczeniach z byłymi przyjaciółmi. Znalazłam zrozumienie. Nikt mi nie mówił, że ma już dosyć tego, o czym mówię. Wszyscy mieliśmy podobne tematy i nie ocenialiśmy siebie nawzajem. Na oddziale była też funkcja starosty i wicestarosty. Pełniłam obie. O co w tym chodzi? Takie osoby zajmują się zbieraniem ludzi na zajęcia i posiłki, przygotowują raport z całego tygodnia, w którym można zgłaszać usterki techniczne w pokojach i inne życzenia oraz przeprowadzają ankiety wśród pacjentów. W jednej pacjenci odpowiadali na pytanie, co będą robić po wyjściu ze szpitala. Długo byłaś w szpitalu? Dwa miesiące. Jak to bywa u osób z chorobą dwubiegunową, reakcją na negatywne wydarzenia może być epizod maniakalny. Tak też było u mnie. Po tym, jak mój nastrój po dwóch tygodniach się ustabilizował i chciano mnie wypuścić do domu, zaczęła się mania, która później przeszła w hipomanię. Cieszę się, że wtedy zostawiono mnie w szpitalu, bo na zewnątrz mogłabym zrobić coś głupiego. Czytaj też: "Mam borderline. Nie jestem potworem". Ale tak widzą ich inni Pisałaś, że w szpitalu wszyscy byli dla ciebie kochani. To naprawdę rzadkość, większość relacji ze szpitali psychiatrycznych w Polsce brzmi jak koszmar. Nie mam żadnych zastrzeżeń. Lekarze byli rewelacyjni, podchodzili do nas, jak do ludzi, z dużym poczuciem humoru. Pamiętam, jak zrobiłam sobie makijaż, każde oko pomalowałam inaczej, a lekarz skomentował to tak, że fajnie, bipolarnie. (śmiech) Co do personelu, to pielęgniarki były empatyczne i nigdy nie spotkało mnie nic złego z ich strony. Ludzie pisali do ciebie, że to dziwne, bo oni zupełnie inaczej wspominają pobyt w szpitalu psychiatrycznym? Oczywiście i to często. Pisali, że było okropne jedzenie, gorsze warunki. Zdaję sobie sprawę, że trafiłam na wyjątkowy oddział. Maksymalna liczba osób na nim to 20, wspominałam też już o dwuosobowych pokojach, które zapewniały duży komfort. Nie wyobrażam sobie hospitalizacji w wieloosobowych pokojach. Jedzenie też było smaczne i mogłam wybrać dietę wegetariańską. Naprawdę nie mam na co narzekać. Swój pobyt relacjonowałaś na Instagramie. Pokazywałaś, jak wygląda oddział, prezentowałaś swoją super piżamę w wiśnie. Widziałam, że zainteresowanie ze strony obserwujących cię osób było duże. Dostałam od ludzi ogromną dawkę miłości. Początkowo bałam się nawet otworzyć Instagrama. Zawsze, gdy jestem w epizodzie depresyjnym, wycofuję się, dezaktywuję media społecznościowe. Odzywam się maksymalnie do kilku osób, o ile w ogóle do kogoś. W tym wypadku było jednak inaczej, chciałam zrobić coś dobrego. Na informację, że jestem w szpitalu, dostałam gdzieś z 200 wiadomości. Wszystkie wspierające. Byli przyjaciele też się odezwali? Nie. Za to miałam ogromne wsparcie ze strony rodziny. W pracy też wszyscy rozumieją, robię w końcu doktorat z psychologii. A każda ta wiadomość, nawet od osób zupełnie mi obcych, miała dla mnie ogromne znaczenie "Wszystko jest lepsze niż odebranie sobie życia w domu" Jeśli teraz miałabyś trafić znowu do szpitala, ale bez pewności, że będzie to taki super oddział, to zdecydowałabyś się na to? Kiedy jechałam do szpitala, to nie wiedziałam, jak to będzie wyglądało. I szczerze było mi wtedy wszystko jedno, po prostu chciałam się czuć bezpiecznie, żeby ktoś mnie pilnował, abym nic sobie nie zrobiła. Na moim oddziale były osoby, które przeszły hospitalizacje w innych szpitalach. To prawda, że nie trafili wcześniej na tak luksusowy oddział, jak ten nasz, ale raczej nie mieli negatywnych wspomnień. Z każdego z tych pobytów wyciągnęli dla siebie coś dobrego, chociażby nowe wspierające znajomości. Gdyby ktoś z twoich znajomych chciałby ci pomóc, to pozwoliłabyś im na to? Nie wiem. Kiedyś jedna koleżanka napisała mi, że zadzwoni na policję, jeśli nadal będę pisała o tym, że chcę się zabić. Wtedy trochę się wycofałam, ale miałam myśli głównie o tym, że popsuje mi moje plany. Więc co robić w takiej sytuacji? Po prostu działać, bez informowania tej osoby? Wiem, że bardzo wielu ludzi nie wie, jak zareagować. Moim zdaniem, jak ktoś ci pisze, że chce się zabić lub ma myśli samobójcze, trzeba tę osobę zaprowadzić na pogotowie, a jeśli sytuacja jest naprawdę kryzysowa to zadzwonić na policję, pogotowie lub skontaktować się z bliskim tej osoby. Nie zrobimy tej osobie krzywdy, nie zaszkodzi jej konsultacja z psychiatrą. Krzywdą jest brak reakcji. Jeśli zmagasz się z myślami samobójczymi, możesz skorzystać z darmowych infolinii: ⦁ Antydepresyjny Telefon Zaufania (od poniedziałku do piątku w godz. 15-20) - 22 484 88 01, ⦁ Telefon zaufania dla osób dorosłych w kryzysie emocjonalnym, codziennie od godz. 14 do 22 - 116 123, ⦁ Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży, czynny codziennie przez całą dobę - 116 111, ⦁ Zawsze możesz po prostu zadzwonić pod nr alarmowy 112 i zgłosić zagrożenie życia swojego lub osoby, o której wiesz, że planuje samobójstwo. Chcesz podzielić się swoją historią? Napisz: @