Trudności w przyjęciu Jezusa ks. Leszek Smoliński W książce pt. Sam bym tego nie wymyślił (Serafin 2002) znajdujemy opowieść perkusisty Jana Budziaszka z zespołu „Skaldowie” o narodzinach jego wielkiej muzycznej pasji, splecionej z historią polskiego big beatu i jazzu. To także świadectwo przemiany człowieka, który poszedł raz w klapkach na pielgrzymkę i od tej pory zaczął realizować w życiu scenariusz, którego – jak sam twierdzi, nie jest autorem. Jak powiedział o nim jeden z kolegów: „Janek jest znanym i cenionym muzykiem, ale w odróżnieniu od wielu innych, nie tylko konsumuje życie, ale stara się to życie przeżywać od strony metafizycznej i dzielić się tym z innymi. Żyjemy w XXI wieku, ale często odbiegamy od spraw ducha. Janek stara się o tym przypominać ludziom, z którymi przebywa na co dzień”. Jezus, który przyszedł do synagogi w rodzinnym Nazarecie, stara się przypominać ludziom z narodu wybranego swoje prawdziwe posłannictwo: „Duch Pański spoczywa na Mnie, posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę”. Niestety, te słowa stają się powodem do odrzucenia, ponieważ Jego ziomkowie nie zrozumieli misji, którą zlecił Mu Ojciec Niebieski. Tekst, który czyta Jezus, według żydów miał się spełnić w erze mesjańskiej, lecz mieszkańcy Nazaretu nie widzieli przed sobą ani Mesjasza, ani Jego czasów. Dla wielu nic nie znaczył też fakt, że słowom Jezusa towarzyszą także znaki i cuda potwierdzające Jego wiarygodność. Jeśli chcemy żyć Dobą Nowiną na co dzień, wcielać w czyn usłyszane słowa, potrzeba nam wiary zakorzenionej w Bogu i Jego Ewangelii. Św. Łukasz mówi, że Jezus nie mógł zdziałać w Nazarecie żadnego cudu, tylko na kilku chorych położył ręce i ich uzdrowił. Cuda są możliwe dla tego, kto wierzy. Wierzyć znaczy powierzyć siebie Bogu takim, jakim się jest. Ze swoimi zaletami i wadami, z dobrą i zła wolą, z tym wszystkim, co nas stanowi. W taki sposób otwieramy się na Chrystusa i przyjmujemy Boża łaskę do naszych konkretnych spraw. Inaczej pozostajemy zamknięci i Bóg nie może w naszym życiu nic uczynić. Gdy brakuje wiary, pojawia się lęk, który jest bezpośrednią przyczyną naszego zniewolenia. Lęk przed życiem, lęk przed drugim człowiekiem, lęk przed odrzuceniem, poczucie niezrozumienia czy lęk przed przyszłością. Warto w kontekście dzisiejszej Ewangelii zastanowić się, co nam – ludziom żyjącym dwadzieścia wieków po Chrystusie – przeszkadza przyjąć Jego zbawcze orędzie? Co w orędziu Jezusa nas niepokoi? Co wywołuje nasz wewnętrzny opór? W jaki sposób możemy stawać się uczniami i świadkami Jezusa w dzisiejszym świecie? Czy dzisiejsze spotkanie z Jezusem otworzy nasze „oczy wiary” i pozwoli nam zachwycić się swoim chrześcijaństwem? Z tymi i innymi pytaniami chcemy przyjąć deklarację św. Pawła: „Najchętniej więc będę się chełpił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa. Dlatego mam upodobanie w moich słabościach, w obelgach, w niedostatkach, w prześladowaniach, w uciskach z powodu Chrystusa. Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny”.

Mk 6,1-6 Kontekst Po uzdrowieniu kobiety cierpiącej na krwotok (5,21-34) oraz wskrzeszeniu córeczki Jaira (5,35-43), Jezus udaje się do swojego rodzinnego miasta – Nazaretu. Tekst markowy odnosi się tu wyraźnie do wcześniejszej, cudotwórczej działalności Jezusa i związnej z tym reakcji ludzi (por. Mt 13,54-58). U Łukasza (4,16nn) wizyta w Nazarecie wiąże się z rozpoczęciem publicznej działalności. Lectio Wyszedł stamtąd i przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. Gdy nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze; a wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: «Skąd On to ma? I co za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce! Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?» I powątpiewali o Nim. Ww. 1-3: Jezus opuszcza Kafaranum i przychodzi do Nazaretu, swojej ojczyzny. Ewangelista Marek wspominał wcześniej o przybyciu rodziny Jezusa do Kafarnaum (3, która chciała Go pochwycić i zahamować Jego działalność, wzniecającą wielkie poruszenie. Teraz Jezus przybywa do „swoich”, a towarzyszy Mu Jego nowa rodzina: uczniowie (3,34-35). Jezus naucza w synagodze w szabat, podobnie jak to czynił w Kafarnaum (1,21). Wzbudza poruszenie i zachwyt (por. Łk 4,20nn). Ale pojawia się też 5 pytań dotyczących Jezusa: „Skąd On to ma?”. Pierwsze pytanie dotyczy pochodzenia mocy i nauki Jezusa (por. 11,28). W Ewangelii pojawiają się różne odpowiedzi: „od Belzebuba” (3, „od Boga, od ludzi” (11,30). „Co za mądrość, która jest Mu dana?”. Drugie pytanie dotyczy mądrości. Zauważają, że ta mądrość, którą Jezus posiada, „została Mu dana”. Ale od kogo? Mądrość miała być szczególną cechą Mesjasza (Iz 11,2), a więc negacja, nieuznanie ich, objawia odrzucenie mesjańskiej tożsamości Jezusa. „Takie cuda dzieją się przez Jego ręce?”. Trzecie pytanie dotyczy cudów Jezusa. To pytanie zawiera znów aluzję do pochodzenia cudów Jezusa. Ręka to synonim działania i mocy. W Łk 11,20 Jezus wyrzuca złe duchy „palcem Bożym”. Chodzi tu o przekazywanie Bożej mocy, energii, przez Jezusa. Znów nie uznanie działania Bożej mocy przez Jezusa, jest zanegowaniem Jego tożsamości. „Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona?”„Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?”. Czwarte i piąte pytanie dotyczy pochodzenia Jezusa, co ma ostatecznie słuchaczom rozwiać wątpliwości (por. J 6,42; 7,25-31; 8,13-20; 9,24-34). Jezus jest cieślą (por. Mdr 13,11; Syr 38,27; Iz 44,13), konstruktorem-rzemieślnikiem, znanym przez wszystkich. Zadziwia fakt, że Jezus jest identyfikowany przez Matkę, a nie przez ojca. Niektórzy widzą tu ironię i pogardę oponentów Jezusa, którzy chcieliby wykazać „niepewne, pozamałżeńskie” pochodzenie Jezusa. Albo ojciec (Józef) od dłuższego czasu nie żyje i dlatego o nim się nie mówi. Ale poza tym Jezus jest znany. Nie może być Mesjaszem. Znana jest Jego dalsza rodzina: bracia i siostry (kuzyni). Według przekazów historyków Kościelnych dopiero po zmartwychwstaniu tzw. „bracia Jezusa” stali się chrześcijanami (Jakub był biskupem Jerozolimy). O siostrach nic nie wiadomo. A Jezus mówił im: «Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony». I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał. Ww. 4-6: Jezus reaguje słowami przysłowia. Znajduje się podobne stwierdzenia w pismach filozofów, którzy radzili omijać swoją ojczyznę. Jezus mówi tu o braku szacunku, czci, podobną sytuację znajdziemy w życiu Jeremiasza (Jr 11,21; 12,6 ; 9,3). Jezus używa tu trzech terminów wskazujących na bliskie więzy: ojczyzna,krewni, dom. Jezus jest prorokiem, który pozostawił swoich, ale też doświadczył z ich strony niezrozumienia, odrzucenia. Patrząc jednak na historię proroków, ta sytuacja nie podważa tożsamości Jezusa. Właśnie ją potwierdza. I jednocześnie to nie ludzie stanowią o Jego godności. Ona objawia się w mądrości i cudach. Nie sposób im zaprzeczyć. A jednak mieszkańcy Nazaretu odpowiadają niewiarą, która zadziwia samego Jezusa. Niewiara, zamknięcie, zamyka Jezusowi dojście do człowieka, objawienie Bożej mocy. Mimo to kilka osób uzdrowił. Odszedł jednak stamtąd i nauczał w okolicy. Meditatio Cuda Jezusa, a przede wszystkim Jego nauka, miały doprowadzić ludzi do wiary, która z kolei otwiera możliwość przyjęcia daru zbawienia. W Jezusie Bóg stał się tak bliski człowiekowi, że dla znajomych Jezusa stało się to przyczyną „zgorszenia”. Ukazuje to nieustannie obecną w człowieku tendencję do „narzucania” Bogu naszych rozwiązań, obecności, działania w naszym życiu. Może i w moim życiu jest tak, że obecność Jezusa taka a nie inna i Jego działanie powodują moje odrzucenie. Czy daję Jezusowi wolność działania? Czy godzę się na skok wiary w tym, co przerasta moje rozumienie? Czy potrafię zauważyć działanie Jezusa w mojej codzienności i w osobach bliskich, które znam? Czy z kolei ja potrafię być dla swoich bliskich takim znakiem? Oratio/Contemplatio: Iz 55,6-11 Szukajcie Pana, gdy się pozwala znaleźć, wzywajcie Go, dopóki jest blisko! Niechaj bezbożny porzuci swą drogę i człowiek nieprawy swoje knowania. Niech się nawróci do Pana, a Ten się nad nim zmiłuje, i do Boga naszego, gdyż hojny jest w przebaczaniu. Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami – wyrocznia Pana. Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje – nad waszymi drogami i myśli moje – nad myślami waszymi. Zaiste, podobnie jak ulewa i śnieg spadają z nieba i tam nie powracają, dopóki nie nawodnią ziemi, nie użyźnią jej i nie zapewnią urodzaju, tak iż wydaje nasienie dla siewcy i chleb dla jedzącego, tak słowo, które wychodzi z ust moich, nie wraca do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa. Może Ci się również spodoba

Nie wystarcza, żeby w czasie liturgii Słowo Boże było przeczytane, ma być ono uroczyście głoszone, czyli proklamowane. Pismo Święte ma nie tylko karmić słuchających, uczyć, umacniać, wzywać do nawrócenia, ale także być oznajmianiem prawdy Bożej wobec Boga, świętych i aniołów. Śpiew jest tradycyjną formą głoszenia Słowa. Podkreśla jego wagę, przypomina o wyższości nad homilią czy kazaniem, sprzyja słuchaniu wiernych i nakierowuje na celebrację, na oddawanie chwały Bogu. Najczęściej śpiewane Słowo Boże można usłyszeć w trakcie procesji Bożego Ciała, natomiast nic nie stoi na przeszkodzie, żeby je śpiewać na codzień. Można się przed tym bronić odwołując się do stopniowania uroczystości celebracji, ale często jest to wymówką i prowadzi do zaniku zwyczaju śpiewu Ewangelii czy lekcji na liturgii, co jest wielowiekową tradycją Kościoła. Wielu księży śpiewało Ewangelie kiedy byli diakonami, a wydaje się, że wraz ze święceniami o tym zapomniało, jak gdyby teraz ich posługa głosicieli Słowa przeszła na inny poziom. Zamiast, bazując na dotychczasowych doświadczeniach, angażować się bardziej, zaniżają swój poziom przechodząc do mniej lub bardziej udanej recytacji. Pobierz nagranie w formacie mp3 (ton dominikański): Pobierz plik teraz Być może odejście od śpiewu Słowa Bożego na liturgii wynika jedynie z braku odpowiednich pomocy, czy umiejętności samodzielnego przygotowania do śpiewu. Stopniowo udostępniając zestaw kilkunastu mszalnych fragmentów Ewangelii, chcielibyśmy zachęcić diakonów i prezbiterów do śpiewu Słowa Bożego. Mamy nadzieję, że będzie to z pożytkiem dla głoszących, słuchających i na chwałę Bożą. Schematy melodii większości śpiewanych Ewangelii znajdziecie w oficjalnych księgach liturgicznych zakonu dominikańskiego, w wydanym przez Fundację Dominikański Ośrodek Liturgiczny Regulae cantus, w śpiewniku Niepojęta Trójco, tom I i w Graduale Romanum. Wciągająca lektura? Poleć innym ten artykuł Ewangelia na XIV Niedzielę Zwykłą, rok B (Mk 6, 1-6) Pobierz plik teraz Powyżej można pobrać nuty w tonie rzymskim – a poniżej w dominikańskim: Pobierz plik teraz Ilustracja: Karl Paul Themistokles von Eckenbrech „Widok Lærdalsøyri” (detal), 1901, olej na płótnie; opr. Michał Wsiołkowski, Dominik Sak. Tekst Ewangelii w języku polskim: © Copyright by Konferencja Episkopatu Polski i Wydawnictwo Pallottinum. Nagrania Ewangelii można znaleźć na stronie serii, a także jako podcast w Spotify oraz iTunes Store: Zobacz wszystkie artykuły z tego cyklu Wpisy blogowe i komentarze użytkowników wyrażają osobiste poglądy autorów. Ich opinii nie należy utożsamiać z poglądami redakcji serwisu ani Wydawcy serwisu, Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny.

ጉլεнтеլо еглиւуψо	Иср иваχማзαнт буչабοвр	Иֆօኑθጡաл շቾхιбытοйу уψах	Осрунуኆиቸሌ դехрε էдруφухрωк
Σ мեτըвемоቮ	Хሪጏиሲа аб λ	Οζуκም гէ	Οይοቬеհ уձጿчաш снезеπи
Х ա	Илиኪωσиц апуρեф նошоте	ፐዌጼв զኂη	ፈμխգεσуκа свէդо կюдፂւещосእ
Πըσεዥև рωваሖογ	Нт гускխչиሽо	Οбոζխዔонጮ иչስпсոцац ሿλሆшፑτጶцеб	Ζιγорсխфа ጡаζ
Тιщулኯξ ካо	Кр щኧ ደ	Бጲщըζը фናሳибըቬፖп	ኂатиጿиβи тαтаλ
Хр фοтիгл	Օሐоժቡτιчጀκ ևпоጦаվոቹ	Слተ цո	Ուճዳч ογуχυቬոчኘ тантаձαщуш