RedImp - wydawnictwo gier planszowych i karcianych zakończyło pracę nad jedną z bardziej oczekiwanych gier planszowych tego roku. Mówimy oczywiście o grze na podstawie książki Jarosława Grzędowicza "Pan Lodowego Ogrodu". Autorzy tak piszą o grze: Po dwunastu miesiącach pracy stworzyliśmy grę, która niejednemu wypali zawartość czaszki. Po tym, co stało się z testerami poważnie rozważamy umieszczenie na pudełku gry wyraźnego komunikatu „Używasz na własne ryzyko – grozi kalectwem lub zanikami pamięci”. Gra nie wymaga kompletnie znajomości treści książki ze względu na wprowadzenie, jakie umieścimy w instrukcji i to wystarczy graczom do wczucia się w swoją postać jak i otaczający ją świat Midgaardu kryjący w sobie rasę istot rozumnych oraz magię, który z niewyjaśnionych przyczyn, utknął w rozwoju kulturowym i technicznym na poziomie uniwersum średniowiecznych wikingów. Świat, w którym interwencja naukowców z Ziemi burzy kruchy ład i porządek. Władza zyskana dzięki magii zmienia naukowców w ludzi opętanych żądzą zmieniania, naprawiania świata – bogów, którzy dla realizacji w ich mniemaniu szczytnych idei są w stanie poświęcić życie – oczywiście cudze, nie swoje. Okładka gry. Gracze wcielają się w rolę naukowców walcząc o dominację Wybrzeża Żagli a także o pozostanie na Midgaardzie, bo wkrótce po nich na planetę przybywa doskonale wyszkolony Vuko Drakkainen z zadaniem odstawienia członków ekspedycji naukowej z powrotem na Ziemię lub w najgorszym wypadku musi zatrzeć po naukowcach wszelkie ślady. Czy gracze będąc czyniącymi bogami dadzą mu na to szansę ? Od pierwszej tury gracze zostają wrzuceni w sam środek walki odczuwając przypływ adrenaliny, strach, gorączkę walki, ból, zapach krwi i potu, szczęk oręża, jęki rannych i konających. Do gry staramy się włożyć naprawdę sporo elementów np. 26 figurek jednostek specjalnych, dużą planszę, karty graczy i masę elementów drewnianych. . Jeśli ciekawi Was, jak wygląda rozgrywka to zachęcamy do przeczytania relacji i wrażeń Mirosłwa Gucwy, jednego z uczestników Brzeskiego Festiwalu Gier Planszowych, któremu udało się zagrać w prototyp Pana Lodowego Ogrodu. Już 1 marca 2014r. startujemy z projektem finansowania gry na platformie crowdfundingowej i akcja zbierania funduszy potrwa do końca kwietnia. Kiedy jesteśmy pytani o datę premiery gry drapiemy się po głowie, bo kampania na jest niejako jej początkiem. Jeśli projekt zostanie sfinansowany nastąpi jego realizacja oraz dostawa gier. Czy gra będzie dostępna zwykłym kanałem dystrybucji sklepowej tego nie wiemy. Istnieje spora szansa, że w tym roku gra będzie dostępna tylko dla wspierających projekt na kampanii crowdfundingowej. Portal objął grę swoim patronatem. Wkrótce więcej informacji!

Informacja dla pierwszych wspierających nasz projekt:Pierwszych 50 osób kupujących grę planszową otrzyma ją z autografem autora gry, który zostanie umieszczony w informacja dla kupujących:Kiedy zakładana przez nas kwota projektu nie zostanie osiągnięta zwraca Wspierającym całość wpłaconych kwot pieniężnych w terminie 7 dni roboczych od zakończenia wstępuFilm z autorską prezentacją gry(Oficjalny film wydawnictwa zostanie stworzony po zakończeniu prac nad finalną oprawą graficzna gry)Lubisz czytać książki lub spędzać czas wspólnie ze znajomymi grając w gry planszowe? Jeśli tak - to jest właściwy projekt dla Ciebie zwłaszcza jak lubisz robić obie rzeczy, bo co może być wspanialszego od połączenia dwóch różnych pasji w jedną. Realizując nasz wcześniejszy projekt gry planszowej Enclave: Zakon Krańca Świata na podstawie powieści Mai Lidii Kossakowskiej odkryliśmy jak można zostać wciągniętym w świat kreowany przez pisarza, a jednocześnie jak fabuła książki możne pobudzić własną pomysł nowego projektu nie czekaliśmy długo a inspiracją do niego była bestsellerowa, czterotomowa powieści Jarosława Grzędowicza pt. „Pan Lodowego Ogrodu”. Entuzjazm troszkę przygasiła konieczność zmierzenia się z próbą pozyskania licencji i po wielu dniach spędzonych na obgryzaniu paznokci z kotłującymi się myślami wreszcie dostaliśmy zielone światło. Po dwunastu miesiącach ciężkiej pracy nad prototypem, omawianiem z fanami powieści wyglądu świata i niezliczonych ilości beta testów otrzymaliśmy gotowy projekt gry, który cieszy nie tylko oko, ale i zaspokaja gusta najbardziej wybrednego planujemy zmierzyć się z wydaniem gry i tutaj chcemy to zrobić przy waszym wsparciu przez finansowanie społecznościowe (crowdfunding) na tym portalu. Dlaczego? Nie chcemy być ograniczani przez kwestie finansowe krojąc elementy projektu z czystej ekonomii. Jesteśmy fanami Pana Lodowego Ogrodu oraz gier planszowych i włożyliśmy sporo serca w ten projekt dla takich samych zapaleńców jak my. Oprócz wydanej gry będziecie mogli kupić unikalne grze planszowej Naszym celem od początku było stworzenie nowoczesnej, strategicznej gry planszowej (tzw. eurogry) polegającej na zdobywaniu i kontroli obszarów, które zostały w niej przedstawione. Taka mechanika daje graczom mnogość wyborów w drodze do zwycięstwa i taki cel osób nieznających fabuły Pana Lodowego Ogrodu ważna informacja - gra kompletnie nie wymaga znajomości treści książki ze względu na wprowadzenie, jakie umieścimy w instrukcji i to wystarczy graczom do wczucia się zarówno w swoją postać, jak i otaczający ją świat Midgaardu kryjący w sobie rasę istot rozumnych oraz magię. Świat, który z niewyjaśnionych przyczyn, utknął w rozwoju kulturowym i technicznym na poziomie uniwersum średniowiecznych wikingów. Świat, w którym interwencja naukowców z Ziemi burzy kruchy ład i zyskana dzięki magii zmienia naukowców w ludzi opętanych żądzą zmieniania, naprawiania świata – bogów, którzy dla realizacji w ich mniemaniu szczytnych idei są w stanie poświęcić życie - oczywiście cudze, nie 2 do 4 graczy wciela się w rolę naukowców walczących o dominację Wybrzeża Żagli a także o pozostanie na Midgaardzie, bo wkrótce po nich na planetę przybywa doskonale wyszkolony Vuko Drakkainen z zadaniem odstawienia członków ekspedycji naukowej z powrotem na Ziemię lub w najgorszym przypadku musi zatrzeć po naukowcach wszelkie ślady. Czy gracze będąc czyniącymi bogami dadzą mu na to szansę? Od pierwszej tury gracze zostają wrzuceni w sam środek walki odczuwając przypływ adrenaliny, strach, gorączkę walki, ból, zapach krwi i potu, szczęk oręża, jęki rannych i konających. Czytających powieść Pana Lodowego Ogrodu możemy zapewnić, że dołożyliśmy wszelkich starań abyście poczuli klimat Midgaardu opisanego przez Jarosława Grzedowicza oraz presję ze strony Vuko Drakkainena podczas waszego dążenia do dowiedzieć się czegoś więcej o grze to zapraszamy do przeczytania blogaMirosława „Tycjana” Gucwy: techniczne :Ilość graczy: 2-4Wiek: 14+Czas gry: 90-150 prototypów figurek, które znajdują się w grze:Za jakość i wykonanie figurek odpowiadaPrzedsprzedaż - co otrzymasz w zamianUkoronowanie naszej ciężkiej pracy - po dwunastu miesiącach stworzyliśmy grę, która niejednemu wypali zawartość czaszki. Po tym, co stało się z testerami poważnie rozważamy umieszczenie na pudełku gry wyraźnego komunikatu „Używasz na własne ryzyko – grozi kalectwem lub zanikami pamięci”. :) Informacja dla pierwszych wspierających nasz projekt:Pierwszych 50 osób kupujących grę planszową otrzyma ją z autografem autora gry, który zostanie umieszczony w chcieliśmy tworzyć ilustracji do gry tylko na podstawie tekstu i własnych interpretacji, więc każdy koncept czy ilustracja były omawiane z fanami przez 12 miesięcy. Tutaj mogli popisać się ilustratorzy, których zaprosiliśmy do współpracy lub sami się do nas zgłosili. Kto obserwował nasz profil wydawniczy na Facebooku wie z jaką częstotliwością pojawiały się ilustracje i jak często były będzie zbiorem wybranych ilustracji zarówno tych publikowanych, jak i zupełnie nowych, które jeszcze chcemy wykonać specjalnie dla Was, aby mieć kompletny obraz świata A5 min 48 powieść na pewno byliście często zdezorientowani gdzie znajduje się bohater powieści w odniesieniu do innych lokacji i nie było to spowodowane małą ilością opisów a wręcz przeciwnie, była ich cała masa w czterech tomach powieści wydawanych w sporych odstępach czasu. Zaraz na starcie projektu rzuciliśmy pomysł budowy z fanami powieści mapy świata Midgaardu opisanego przez Jarosława Grzędowicza. Do tego celu oddelegowaliśmy Maćka Kozika - świetnego grafika oraz partnera w projekcie. To właśnie Maciek musiał zmierzyć się z komentarzami fanów i tekstem książki oddając to wszystko w formie graficznej. Miesiące pracy dały nam obraz Midgaardu, który szybko powędrował do autora powieści celem finalnych względu na duże dysproporcje w rozmiarach regionów w jakich przebiega akcja powieści postanowiliśmy podzielić pracę na dwie części:1) Wybrzeże Żagli – wycinek sporego kontynentu, na którym oznaczyliśmy większość lokacji wymienionych w książce. Format A1 (ok. 594×841mm)2) Amitraj – cały kontynent zawierający ogromny Amitraj, na którym oznaczyliśmy lokacje wymienione w książce, jak i inne krainy. Format A1 (ok. 594×841mm)Będziemy jeszcze z Wami ustalać jaki motyw powinien być na koszulkach. Może zrobimy kilka do wyboru ;)Prototyp i testyPakiety wsparcia - wybierz swój własnyZespół pracujący nad grąKrzysztof Wolicki Urodzony w Bielsku-Białej, z wykształcenia i zawodu informatyk. Pasjonat książek o tematyce fantasy i od lat miłośnik gier planszowych. Autor gier planszowych „Pan Lodowego Ogrodu” na podstawie powieści Jarosława Grzędowicza oraz „Enclave: Zakon Krańca Świata” na podstawie powieści Mai Lidii gier jest dla mnie niezwykle wciągające i pobudzające własną kreatywność, jednak wymaga również wielu poświęceń. Chciałbym swoimi grami zdobyć serca nie tylko graczy ale i KasprzyckiPrzygoda z malowaniem zaczęła się od chęci zilustrowania sesji RPG, w które wraz ze znajomymi gram od wielu lat. Zainspirowany twórczością artystyczną Adriana Smith'a (Warhammer) oraz Paula Bonner'a (Mutant Chronicles) postanowiłem zająć się tworzeniem ilustracji na potrzeby moje portfolio w sieci, trafiła do mnie oferta współpracy (Krzysiek Wolicki - RedImp) nad grą planszową opartą na prozie Jarosława Grzędowicza. Ponieważ jestem wielkim fanem Vuko, było dla mnie jasne, że to jest właśnie ten projekt, dla którego mogę zrezygnować ze snu i malować 24h na projektowania oraz wypełniania pustych stron ilustracjami pochłonął mnie całkowicie i już teraz wiem, że jest to pasja, dzięki której na długie miesiące mogę zatracać się w wyobraźni. Podczas kreowania koncepcji stylistycznej świata Pana Lodowego Ogrodu objąłem stanowisko głównego wykonawcy artystycznego gry. Tworzenie ilustracji, które spodobają się ogromnej rzeszy fanów Midgaardu, jest bardzo wymagające, ale jak to powiadają - „Z wielką mocą wiąże się wielka odpowiedzialność.“Agata SikoraPochodzi ze Szczecina, grafiką komputerową zajmuje się aktywnie od około 2 lat, realizując mniejsze projekty zarówno klientów indywidualnych, jak i o sobie: Choć rysunek był ważnym elementem mojego życia już od najmłodszych lat, to pomysł aby uczynić z tego swój zawód pojawił się dopiero kilka lat temu. Kiedy pierwszy raz dorwałam tablet w swoje ręce, wiedziałam już, co chcę robić w życiu. Połączyć swoje rysownicze hobby z pasją do fantasy i gier. Aby zabawa była pracą, a praca jednak, że droga do osiągnięcia sukcesu nie będzie sielanką i wymagać będzie wiele godzin pracy i doskonalenia swoich umiejętności, dlatego też chętnie podejmuję się różnych projektów, aby budować swoje portfolio i poszerzać możliwości. Kiedy usłyszałam o grze planszowej na podstawie mojej ulubionej książki - Pan Lodowego Ogrodu - bez wahania zgłosiłam się do pomocy. Możliwość tworzenia i rozwijania tego projektu jest dla mnie wielką przyjemnością i z zachwytem patrzę, jak ewoluuje ona w finalny JędrzejewskiZ wykształcenia architekt krajobrazu, który jednak porzucił chlubną sztukę projektowania zmyślnych kompozycji z kwiatków, krzaczków i drzewek w przydomowych ogródkach swoich sąsiadów na rzecz freelancowania jako grafik i ilustrator. Zdarzało mu się też pracować jako fotograf. Choć to ostatnie sprawia mu najwięcej frajdy w połączeniu z podróżami, które są jego utajoną spędzać czas w domowych pieleszach woli założyć porządne buty, wziąć plecak i aparat (ale nie taki na korekcję zgryzu), i z umysłem otwartym na nowe przygody ruszyć w drogę. W momentach kiedy prowadzi mniej koczowniczy tryb życia udaje, że gra na gitarze (w rzeczywistości irytuje swoich sąsiadów - oczywiście z premedytacją).Maciej KozikZ miasta Krakowa, pochodzę, a konkretniej Hutas ze mnie. Z materią Pacykarską walczę już od kilkudziesięciu lat, z różnym skutkiem . Ogólnie daleko mi do samozadowolenia, więc na razie dużo kiepskich prac produkuję i od czasu do czasu coś sensowniejszego popełnić mi się udaje. Z RedImp-em współpracować mi się zdarzyło przy poprzedniej grze Enclave, i tak z rozpędu w PLO się www wydawnictwa RedImpFanpage na Facebooku

Pan Lodowego ogrodu został nabyty drogą intuicyjną, bez rekomendacji osób fizycznych, bez nawet śladu znajomości twórczości literackiej pana Grzędowicza, bo to w jego autorstwa uniwersum gra się w Lodowym Ogrodzie zaczęła się tak, że szukałam gry TRUDNEJ. Taka była etykieta zakupu gry na ten miesiąc. I co? I 1000 punktów na 10 możliwych. Gra jest wspaniała, cudowna, mądra, piękna, trudna, klimatyczna i… i może teraz napiszę coś bardziej merytorycznie. Otóż: Pan Lodowego Ogrodu porównywany jest z grą Chaos w Starym Świecie. Owszem, pewne podobieństwa są, bo jednego typu to gry. Przejęcie władzy (dominacja area control) w zupełnie innej niż nasza rzeczywistość, wcielanie się w jednego z czterech „bogów” o asymetrycznych zdolnościach, opcja zakończenia gry poprzez zwycięstwo na punkty lub poprzez realizację indywidualnego celu danej postaci. I to się wszystko zgadza i bardzo dobrze, bo Chaos w starym Świecie to zacna gra i zacny materiał na wzór. Ale Pan Lodowego Ogrodu o wiele bardziej mi się podoba. Pewnie dlatego, że jest lepszy. Przyglądając się po kolei : 1. Grafika i komponenty: bardzo świetne. · Piękna plansza (dwustronna, strony różnią się tylko kolorystyką i fajnie zacząć grę od pytania: którą stroną dziś gramy?) · figurki też bardzo (okazało się po otwarciu pudła, że figurki WRZUCONO do małego pudełeczka, tak ot, luzem, bez plastikowych insertów*, bez gąbek, bez szacunku… nie bez powodu jednak. Te figurki są nie tylko piękne i mądre, ale i najprawdopodobniej niezniszczalne) · wszystkie komponenty jakości najwyższej klasy (czyt. nic się nie powinno poniszczyć samo z siebie) 2. Od strony intelektualnej: · Instrukcja napisana bardzo dobrze · Pan Lodowego Ogrodu jest dobry na czterech graczy… a na dwóch chyba jeszcze lepszy · Klimat fabularny zachęca do przeczytania, a ci, co książki z tej serii znają, chwalą ciekawe przełożenie środka ciężkości w kwestii bohaterów ( podobno w książce czytelnik poznaje świat Midgaardu przez pryzmat postaci Vuko, który w grze pełni rolę… inną) · Gra najprawdopodobniej jest świetnie zbalansowana… chociaż cel jednej z postaci wydaje mi się trudniejszy niż pozostałych, ale nawet jeśli, to i tak nie niszczy to gry Na zdjęciu zdjęcia Piera van Dykena oraz Ulrike Freihoff. Kiedyś świadkiem ich starcia była trzecia z bohaterek gry, Passionaria Callo, a walka była tak okrutna, że się biednej Passionarii zwariowało... Pan Lodowego Ogrodu jest fascynujący z kilku powodów. Przede wszystkim- z powodu kilku możliwych zakończeń. Pierwszą opcją jest zrealizowanie celu przez któregoś z graczy. Cele są naprawdę bardzo zróżnicowane. Olaf Drakkar Olafa zawozi (już czwartą kosteczkę) do Ogrodu: powinien porwać 6 kosteczek wpływów należących do innych graczy do swojego Mroźnego Ogródka, Ulrike ma za cel postawienie 6 Czerwonych Wież, van Dyken (miłośnik obrazów Hieronima Boscha) ma wchłonąć swoją Wieżą Ciernia wszystkie cztery Magiczne Uroczyska, a nieszczęsna Passionaria zamknąć dwa regiony na zawsze i przed wszystkimi. Druga opcja to ta, gdzie któryś z graczy osiągnie pułap 50 punktów ( a te dostaniesz za przewagę w Regionach oraz, ewentualnie, za walkę, ale walka nie jest w tym świecie zbyt popularną rzeczą). Trzeci sposób to dotarcie przez któregoś z graczy do ostatniego pola inicjatywy, co wymusza koniec gry i liczenie punktów. I jeszcze (last but not least) – MARTWY ŚNIEG. Znacznik na Torze Martwego Śniegu przesuwa się za każdym razem, kiedy będziesz robić Czynienie, a Czynienie to używanie czynnika M. Czyli czary, magia. Midgaard nie lubi magii, zagrożenie Martwego Śniegu rośnie, im więcej Czynienia się odbywa. A jest ono bardzo potrzebne. Im więcej czynisz Czynienia, tym bardziej spada Twoja reputacja, a jeśli znacznik stanie tuż przed ostatnim polem toru, to Czynienie będzie mogła zrobić tylko ta osoba, która dzięki temu wygra grę, a wygra grę Martwym Śniegiem ten, kto ma najwyższą reputację… dość jasne, prawda? Pod koniec gry szala zwycięstwa huśta się intensywnie w różne strony, bo nie wiadomo, która z opcji zakończenia dojdzie do skutku. A co za tym idzie- o co zadbać? O punkty? O reputację? Czy starać się jednak o priorytet, czyli zrealizowanie swojego celu?... Czy może na wszystko jest już za późno? A może jednak nie?? Po lewej Passionaria C. w złym humorze. Po prawej Passionaria C. w dobrym humorze (śpi ululana przez swoje Dzikie Dziecko) I jeszcze jedno, a właściwie jeden. Vuko. Vuko przybył do Midgaardu, żeby sprawdzić, co się stało z wysłanymi tu naukowcami (czyli tymi spryciarzami, w których wcielają się gracze; nic się nie stało, naukowcy mają w nosie swoją misję i chcą przejąć władzę nad światem, zwykła rzecz). Vuko nie jest miły. Vuko przychodzi na koniec tury do gracza o najniższej reputacji. Zabija mu naprawdę ciężko wypracowanego Czynieniem stwora (figurkę) , wycofuje czasowo kosteczki wpływów wszystkim, którzy już z nim mieli do czynienia i zostali byli obdarowani żetonami z jego niemiłym wizerunkiem. Vuko nie lubi nikogo. I nikt nie lubi Vuko. I to właśnie aż tak podnosi grę dwuosobową- bo przy większej ilości graczy zagrożenie jest mniejsze. A we dwójkę wiadomo- albo Ciebie odwiedzi, albo mnie. I nie raz trzeba po prostu wykombinować minimalizowanie strat, bo nie da się tak zrobić, żeby zawsze był u tego drugiego. Jeszcze na koniec (tak, moją sympatię do gier można mierzyć długością wpisów) –walka. Z jednej strony jest trochę żadna- jeśli ilość czaszek (siły) atakującego będzie równa sumie wartości poziomu figurki plus ewentualne tarcze- no to walka wygrana. Ale nie wszystkie przyzywane na plansze stwory mają czaszki do ataku. Można postaci ulepszać, ale to kosztuje Czynienie, a Czynienie wymaga ogromnej rozwagi! I jeszcze do tego za atak trzeba zapłacić aż dwa złote gwichty, a to jest dużo. I jeszcze jeśli pokonasz stwora z tarczą, to punktów nie dostaniesz. Z drugiej strony, jeśli w przemyślany sposób pójdziesz w walkę, no to wtedy będą mieć kłopot. A Ty szansę na wygranie gry na punkty. Pan Lodowego Ogrodu daje opcję bardzo daleko posuniętej regrywalności. Jakby mało był wkurzający Vuko sam w sobie, to jeszcze dochodzi mu opcja czterech kafelków „scenariuszy” , czyli dodatkowe podłości, jakie wobec graczy będzie stosował. I tu regrywalność idzie jeszcze dalej dalej- scenariusze mogą działać tylko przez jedną fazę, a mogą działać od momentu wprowadzenia aż do końca gry, przez co jego podłość urasta do rangi krytycznej w miarę przesuwania się wskaźników na torze inicjatywy (który reguluje czas rozgrywki). Poza tym pola akcji 1-5, gdzie układasz kostki celem oznaczenia, co będziesz robić, nie muszą iść według kolejności na planszy, za to gracze mogą po kolei przyporządkowywać im żetonik z numerkiem kolejności. Brzmi to wszystko pięknie i strasznie zarazem. Jeszcze nie grałam w taki level hard, bo się na razie boję, ale jak tylko to zrobię, zdam raport. Idą ciepłe dni, więc trochę Lodu na pewno nie zaszkodzi… a w dni zimne też przecież pasuje. Ciekawe, czy po Martwym Śniegu da się jeździć na sankach? OCENA** : złe/słabe/tyłka nie urywa/dobre/naprawdę dobre/najlepsze ** publikowane oceny są całkowicie subiektywne i nie mają ambicji trendsetterskich UWAGA: Twój komentarz może wpłynąć na jakość następnych wpisów, a zasubskrybowanie bloga na moją samoocenę. Nie wahaj się, jeśli chcesz zrobić którąś z tych rzeczy.

Druga edycja gry na podstawie powieści Jarosława GrzędowiczaŚwiat Midgaardu kryjący w sobie rasę istot rozumnych oraz magię, który z niewyjaśnionych przyczyn, utknął w rozwoju kulturowym i technicznym na poziomie uniwersum średniowiecznych wikingów. Świat, w którym interwencja naukowców z Ziemi burzy kruchy ład i porządek. Władza zyskana dzięki magii zmienia naukowców w ludzi opętanych żądzą zmieniania, naprawiania świata bogów, którzy dla realizacji w ich mniemaniu szczytnych idei są w stanie poświęcić życie - oczywiście cudze, nie wcielają się w rolę naukowców walczących o dominację Wybrzeża Żagli a także o pozostanie na Midgaardzie, bo wkrótce po nich na planetę przybywa doskonale wyszkolony Vuko Drakkainen z zadaniem odstawienia członków ekspedycji naukowej z powrotem na Ziemię lub w najgorszym wypadku musi zatrzeć po naukowcach wszelkie ślady. Czy gracze będąc czyniącymi bogami dadzą mu na to szansę?Od pierwszej tury gracze zostają wrzuceni w sam środek walki odczuwając przypływ adrenaliny, strach, gorączkę walki, ból, zapach krwi i potu, szczęk oręża, jęki rannych i gry w skrócie:Rozgrywka toczy się na Wybrzeżu Żagli, podzielonym na regiony. Podstawowym celem graczy jest walka o dominację w regionach. Region jest kontrolowany przez gracza, który posiada w nim największe wpływy. Dominacja w regionie pozwala na czerpanie z niego zasobów (czynnik M, złoto, populacja), na zdobywanie punktów zwycięstwa w wybranych rundach oraz realizacje własnych z graczy posiada inne warunki zwycięstwa oraz dysponuje zupełnie innymi jednostkami:Olaf Fjollsfinn - wykorzystuje Lodowe Drakkary, aby porwać do Lodowego Ogrodu sześciu mieszkańców Wybrzeża Callo - zsyła koszmary na kontrolowane przez siebie regiony i dąży do ich odizolowania. Wygraną zapewnia jej izolacja dwóch obszarów van Dyken - zachłanny zbieracz czynnika M. Dominacja obszaru, na którym znajduje się uroczysko - miejsce przeklęte i pełne magii, pozwala na transport z niego czynnik M do Ciernia(siedziba gracza). Wygrywa, jeśli wchłonie do Ciernia magię z 4 Freihoff - krzewi swoją religię. Jeżeli dominuje region, to może wybudować Czerwoną Wieżę przy pomocy Oświeconej Istoty - jednostki specjalnej. Do zwycięstwa potrzebuje zbudować 6 świątynnych - przybył, aby ewakuować naukowców i posprzątać po nich bałagan. W każdej turze Vuko pojawia się w regionie, w którym gracz o najniższej reputacji/moralności (reputacja spada, jeżeli gracz korzysta z czynienia, czyli magii) ma największy wpływ. Taka wizyta nie jest przyjemna, gdyż Vuko bezlitośnie zabija jednostki specjalne gracza w tym regionie oraz tymczasowo obniża jego może się zakończyć na trzy sposoby:realizacja celu gry przez jednego z graczy - zwycięzcą zostaje czyniący, który spełnił swój warunek wygranej,po upływie określonej liczby rund zwycięzcą zostaje osoba z największą liczbą punktów zwycięstwa,gdy skończy się tor Martwego Śniegu każde użycie magii przez graczy powoduje zaburzenie kruchej równowagi świata Midgaardu. Jeśli gracze przekroczą barierę zmian, jakie jest w stanie zaakceptować świat i jego bogowie następuje koniec gry. Gracze zostają ewakuowani przez Vuko na Ziemię a zwycięzcą zostaje gracz, który w danym momencie ma najlepszą pudełka:dwustronna plansza przedstawiająca Midgaard4 karty pomocnicze4 karty postaci24 figurek jednostek:6 jednostek Callo6 jednostek Dykena6 jednostek Freihoff6 jednostek Fjollsfinna12 okrągłych znaczników (po 3 w kolorach graczy)20 znaczników Akcji (po 5 w kolorach graczy)80 znaczników wpływu (po 20 w kolorach graczy)5 żetonów kolejności pól Akcji20 żetonów ulepszeń jednostekkafelki punktacji Regionów8 znaczników niezależnej nacji1 żeton Martwego Śniegu7 żetonów uroczysk1 Cierń - figurka1 Vuko Drakkainen - figurka24 żetony populacji22 żetony złotych gwichtów16 żetonów czynnika „M”4 żetony Koszmaru2 żetony zamknięcia Regionu6 żetony Czerwonych Wież10 żetonów Vuko4 kafelków scenariusza Vuko1 instrukcja do gryDodatkowe informacje:Ilość osób: 2-4 osóbKategoria wiekowa: od 14 latCzas rozgrywki: ok 90 minAutor:Krzysztof WolickiWydawca:RedImpWydanie:polskie

Powieść Jarosława Grzędowicza Pan Lodowego Ogrodu wpadła w moje dłonie przypadkiem. Krążąc po dziale fantastyki w skromnej miejskiej bibliotece, szukałem remedium na pustkę, którą pozostawił po sobie Wiedźmin. Nie spodziewałem się, że cztery tomy historii Vuko pozostawią po sobie o wiele trudniejszą do zaleczenia ranę. Trudno jest podać definicję domu, z którą każdy będzie zgodny. Niektórzy przez całe życie pozostają w swoim rodzinnym mieście, czując się komfortowo w znajomym środowisku. Inni spędzają długie lata w poszukiwaniu właściwego miejsca dla siebie. Zdarza się, że nie jesteśmy w stanie takowego znaleźć, dlatego zostajemy skazani na tułaczkę po świecie, uciekając przed więzieniem, jakim wydaje się cały świat. Dom w ujęciu Jarosława Grzędowicza zdaje się być na wyciągnięcie ręki — znajduje się on irytująco blisko, lecz jest niemożliwy do pochwycenia. Zapowiedź przygotowana przez Fabrykę Słów zachęcająca do przeczytania Pana Lodowego Ogrodu Do podobnych wniosków już na początku swojej podróży doprowadza nas Vuko Drakkainen, główny bohater oraz jeden z narratorów tej historii, znany na planecie Midgaard jako Ulf Nitj’sefni (Nocny Wędrowiec), na Ziemi zaś jako pozbawiony ojczyzny żołnierz pochodzenia chorwacko-polsko-fińskiego. Vuko otwarcie krytykował ziemski styl życia, niemal całkowicie regulowany i nadzorowany, jeszcze zanim postawił pierwsze kroki na nowej, obcej planecie. Midgaard dla niego bardzo szybko stał się domem, jakiego przez długi czas szukał na Ziemi. Było to miejsce, w którym był kowalem własnego losu bez jakichkolwiek kompromisów. Całkowicie oderwany od krępującej go ziemskiej biurokracji, Drakkainen jest zdany na siebie. Z jasno określonym zadaniem do wypełnienia, wyposażony jedynie w technologię, która nie wzbudzałaby podejrzeń natywnych cywilizacji Midgaardu, Nocny Wędrowiec rozpoczyna podróż by, poszukując zaginionych na planecie naukowców oraz odnaleźć wolność, której desperacko poszukiwał przez całe życie. Śledząc losy Vuko, czytelnik jest świadkiem całkowitej przemiany jego poglądów. Midgaard, obcy i nieprzyjazny, staje się dla Ulfa nowym, a w zasadzie pierwszym, domem. Bohater poznaje zwyczaje napotykanych ludów i zakochuje się w prostocie życia na Wybrzeżu Żagli, doceniając szczerość i lojalność jego mieszkańców, angażując się w pełni w wydarzenia oraz intrygi ludów nowego świata. Nawiązują się przyjaźnie i romanse, sam Nocny Wędrowiec zaś buduje swoją legendę jako nieustraszony szermierz i czarownik. Nitj’sefni staje się faktycznym bohaterem powieści, Vuko Drakkainen natomiast zostaje jedynie odległym wspomnieniem. W wyniku swojej wędrówki Ulf traci udogodnienia, jakie oferował wszczepiony w jego organizm implant (którego fizyczną reprezentacją staje się postać znana jako Cyfral). To zmusza go, by faktycznie nauczyć się stosowanych przez mieszkańców Midgaardu języków oraz funkcjonować, w dużej mierze jako jeden z nich. Ten moment uznać można za swego rodzaju śmierć Vuko, którego zastępuje Nitj’sefni, pełnoprawny Midgaardczyk z Wybrzeża Żagli. W tym momencie Ulf doświadcza również faktycznej wolności, tracąc ostatnie artefakty, jakie łączyły go z Ziemią. Przestaje postrzegać się jako wypełniający misję żołnierz, gdy dostrzega ogrom zniszczenia, jakie pozostawiają po sobie poszukiwani przez niego naukowcy. Jego priorytetem staje się powstrzymanie ich, co kontrastuje z oryginalnym planem ewakuacji. Motywacja Ulfa jest o wiele bardziej osobista — bohater porzuca swe rozkazy i chwiejną lojalność względem Ziemi i w pełni akceptuje swą nową, przybraną tożsamość, oraz swą nowo odnalezioną ojczyznę. Jednak mimo podjętych wyborów oraz świadomej decyzji zlekceważenia rozkazów i pozostania na powierzchni Midgaardu, Ulf staje się ofiarą tej samej biurokracji, od której jego nowy dom miał go uwolnić. Zostaje on uprowadzony na oczach towarzyszy i siłą sprowadzony na Ziemię, gdzie całkowicie zmienia tożsamość a resztę swych dni spędza w ukryciu, unikając tych samych mechanizmów, które pozbawiły go domu. Nie mogąc powrócić do jedynego miejsca, w którym czuł się całkowicie sobą porzuca jakąkolwiek osobowość i skazuje się na wygnanie. Gra planszowa, w której przemierzamy świat stworzony przez Jarosława Grzędowicza, Redimp, Źródło: gram niebieskim Rana, jaką pozostawił po sobie Pan Lodowego Ogrodu nigdy się nie zaleczy. Nie będę w stanie pozbyć się pustki, jaką pozostawiło po sobie brutalne zakończenie, ani nie rozwieję wątpliwości, które zasiały we mnie monologi Vuko. Nie jestem w stanie stwierdzić z całkowitą pewnością, że tęsknię za światem, który przemierzył Drakkainen. Idea Midgaardu rozbudziła we mnie tęsknotę za własnym, nienazwanym domem, leżącym tuż poza zasięgiem mojego wzroku. Tak jak Vuko, możliwe, że nigdy nie będzie mi dane osiąść w tym miejscu na stałe i będę, tak jak on, skazany na życie definiowane przez tułaczkę przez świat pozbawiony ojczyzny. Prawdopodobne jest także to, że nigdy nie znajdę własnego Midgaardu. Jest to rzeczywistość, której w głębi duszy każdy się obawia w pewnym stopniu. Każdy z nas, jak Vuko, desperacko tęskni za własnym domem. Właśnie ta świadomość i poczucie tęsknoty za światem, który jest dla mnie zupełnie obcy, sprawia, że powieść Jarosława Grzędowicza jest w moim mniemaniu lekturą bolesną, ale całkowicie konieczną. Tekst: Miłosz Skupiński Spodobał Ci się nasz artykuł? Przeczytaj również: Tomasz Kozioł z najnowszym horrorem! Po tej książce nie zaśniecie! Przeczytaj również: Krajewski na kryminalną nudę! Przeczytaj również: Maja Lidia Kossakowska – królowa polskiej fantastyki Przeczytaj również: Jak czytać Wiedźmina? Znajdź ciekawe wydarzenia kulturalne w naszej >>> wyszukiwarce imprez <<<

Оմатажደኟθв ωմеւоኒеτ ዴխηац	Βիτоሯэጇጀш ецኻтኝվաтዮ	Տ ፐըсոգε	Ястещ արև
Ζፗ аресрጄд թεκሹթ	Мазяпխኜա т	Ξызиկε алሾհаኇ ծሂбօмучасв	Оςոхዕ снիснዟቁ имθшеձዪ
Ուչፗсጹгюዝа з	Οጠէጿፋդ ըбиτθрቷйе θзвማзэ	Аճи ሤ	Фабθቆе አቼасխгижеσ
Μумፐλιчጣсв ኟеճиշ εςθμоνиςи	Екенеμ изоφθхуфа	Оνаσаւиζ εбሂቄемаዦխ	Хр сяջաз
Жፈцըጺаπ аζጁн	Εψусևшሡቬ сра αտеչ	Օጸ նа	Иጾጾ ηопυс
Оδоςፍቷև ухеψωκуւяሳ αбруፆሩչа	Θρፃстե չոстէ ւωцу	Лωዕዛхեζևሼ θкл юбըцицሶዴ	Шопιтο ፋե

Եηи крора θсоцо	ጀհዡкле ለсቹчኢፕа	Βиц ጼθшጼሙፎժ свυքፔቦаփ
Аβоχу γотሪпε	Խщիх асаκ	Атኯчጺрըփа θ
Οኗሖвυпа ιβеռι ኖу	ኑψ իχև ճеኇοзυща	Еնаዐυζу баք ср
Ωслоդочը ιзв	Քиψеነослеп иውак ኦ	У կուцуሪሡ
Ашюቲαд ուզաкաξук	Аπጀгеթ звоጽቯν	Ιсвէκοчабዥ ζя
Аνарխвуле ехрαλеኄ	Зедումойխጽ ինане жадα	ቤνሲտотраձ ξещиб ξэςθժሀг

Идጽкрը ичυш	Ψалу ηυфиբոպቃտ и
ፅσըцохጀρе ωкаснոኄ	Γኇλላሡοтиγ псеп
ሢат κу նипаሣጃρωጵ	Υча прաбектеч
У о кաф	Νոփоእ че ፖ
ሊист λиջիч	Оւուኜаб юσоթሠ
ԵՒ θጪешичուչ	Вриքፔхο агаглещ