Wielu z nas żyje w dziwnym, uporczywym, często spychanym do podświadomości poczuciu krzywdy i niesprawiedliwości. Jesteśmy dorośli, a czujemy się tak, jakbyśmy byli uwięzieni w ciele małego przestraszonego dziecka. Dlaczego nie potrafię być szczęśliwa? Dlaczego nasz związek nie układa się? Trafiam ciągle na jakichś „Piotrusiów Panów”! Z jakiego powodu zachowuję się podobnie jak moja matka? Mimo że stokroć obiecywałam sobie, że będę inna. pamięć…Nie chcemy pamiętać poczucia niesprawiedliwości, upokorzeń, wyśmiewania, bagatelizowania naszych dziecięcych problemów. Staramy się nie myśleć o tym, że nasza siostra/brat byli wyróżniani, traktowani lepiej, że dzisiaj mama czy tata „kochają bardziej” jedne wnuki a inne gorzej, że jako kilkulatkowie byliśmy wyśmiewani z powodu naszej wrażliwości, skłonności do płaczu, czy też tuszy, a może rudych włosów. Nie chcemy myśleć o tonie, jakim nasza mama mówiła, że „zawsze marzyła o synu”, „że chciała, aby jej córka poszła na prawo”, „że pragnęła, aby…”Tymczasem psychologowie niezależnie od pochodzenia zgadzają się z przekonaniem, że aby żyć prawdziwie i spokojnie w dorosłym życiu trzeba się rozliczyć z krzywdą z dzieciństwa, także tą, której dzisiaj staramy się nie pamiętać czy którą staramy się usprawiedliwiać. To trudne, bo przecież nawet jako dorosłe dzieci kochamy swoich rodziców. Chcemy myśleć o nich dobrze. I nie chcemy im sprawiać przykrości. Jednak w ten sposób krzywdzimy siebie i własne dzieci. Popełniamy te same błędy i tkwimy w układzie, w którym cierpią najbardziej wrażliwe jednostki – z trudną przeszłościąWcale nie chodzi o to, by oskarżać własnych rodziców, ale by przedstawić im własną przeszłość tak, jak ją pamiętamy i uzyskać poczucie, że nasze krzywdy zostały uznane, ten sposób – spoglądając przeszłości w twarz, można nareszcie skupić się na przyszłości i przestać żyć w cieniu doznanych krzywd, za których nikt nigdy małego dziecka nie przeprosił, których nikt nigdy nie uznał za ważne i godne warto zaglądać do przeszłości?Właśnie w przeszłości, a szczególnie w sposobie, w jakim byliśmy traktowani przez rodziców, istnieje klucz do wielu problemów ludzi dorosłych:przesadnego krytycyzmu,braku wiary w siebie,przekonania, że jest się wykorzystywanym,uczuciu niesprawiedliwości,braku zaufania,uczuciu, że jest się ośmieszanym, itd,kłopotach w związku,trudnościach w wychowywaniu własnych błędy naszych rodziców najczęściej destrukcyjnie wpływają na nas – już dorosłych ludzi?Rodzic nie kochał prawdziwie i bezwarunkowoTrudno jest kochać siebie, jeśli nie zostało się przyjętym takim, jakim się jest i jeśli nie było się kochanym bezinteresowną miłością. Jeśli nigdy nie byliśmy „wszystkim” dla matki, trudno być później „kimś wystarczająco dobrym dla siebie”. Wtedy zawsze się pragnie miłości i żyje się w poczuciu, że się na nią nie zasługuje. Skoro bowiem nie otrzymaliśmy jej od rodzica…Jeśli dorosły nigdy nie czuł się prawdziwie kochany jako dziecko, będzie się zawsze odczuwało deficyt miłości i będzie się jej rozpaczliwie pragnąć. Jeśli jednak się ją otrzyma, będzie trudno ją przyjąć, w obawie, że nie jesteśmy jej tak naprawdę godni.

Każdy dobry rodzic codziennie albo prawie codziennie zastanawia się nad swoim rodzicielstwem. Myśli o tym czy jest wystarczająco zaangażowany, kochający, czy nie popełnia zbyt wielu błędów. Często obwinia się za swoje niepowodzenia wychowawcze, niedociągnięcia, brak konsekwencji i wpadki. Zdarza się też tak, że dobry rodzic, refleksyjny rodzic popełnia istotne błędy, bo albo nie rozumie, że nie powinien robić pewnych rzeczy, albo popełnia je, bo nie wie, jak to zmienić. Jego oddziaływanie wpływa niekorzystnie na dziecko i mimo tego, że kocha i chce dobrze, to coś idzie nie tak. Czy istnieją w ogóle źli rodzice? Owszem! Są tacy. I oni raczej nie zastanawiają się nad tym w jaki sposób wychowują swoje dzieci. Zły rodzic, to nie ten, któremu zdarza się zrobić coś źle, tylko ten, który zazwyczaj tak robi. Jaki zatem powinien być ten dobry rodzic? Chodzący ideał? Nie! Dobry rodzic to właśnie ten, który nad swoimi błędami zastanawia się i chce je eliminować. Jakich rzeczy nie powinien zatem robić dobry rodzic? Po pierwsze, pod żadnym pozorem nie powinien robić dziecku krzywdy fizycznej. Rodzic nie powinien podnosić ręki na dziecko. Klaps, lanie, szarpanie, popychanie – każda z tych rzeczy jest przemocą. To Ty jako rodzic masz za zadanie chronić przed nią swoje dziecko, a nie być jej sprawcą w stosunku do niego. Nie powinien pozwalać na wszystko, czego dziecko sobie życzy. Bardzo łatwo jest rozpieścić małe dziecko. Dużo trudniej oduczyć tego, kiedy dorośnie. Dziecko nauczone w domu otrzymywać wszystko, czego chce – zarówno materialnie jak i niematerialnie – wymaga tego później od otoczenia. I bynajmniej nie mówię tu o uczuciach. Żyjemy wśród ludzi, którzy nie muszą znosić konsekwencji naszych błędów wychowawczych. Mądrość rodzicielska polega na odróżnianiu faktycznych potrzeb dziecka od wymuszania przez nie rzeczy, które nie są mu potrzebne. Nie powinien wyręczać dziecka we wszystkim i rozwiązywać za nie każdego, nawet najdrobniejszego problemu. Im szybciej nauczymy naszą pociechę samodzielności, tym łatwiej będzie jej w życiu. Jej – nie nam. Nieporadne dziecko to najczęściej dziecko rodziców, którzy zdmuchiwali każdy pył spod jego nóg, żeby się nie pobrudziło. Pamiętajmy, że proces wychowawczy ma przygotować dziecko do życia bez nas. Nie powinien karać za mówienie prawdy. Mamy z chłopcami taką zasadę, że zawsze, gdy zrobią coś, czego nie powinni i sami powiedzą prawdę, to nie ponoszą konsekwencji w postaci odebrania im pewnych przywilejów, czy ostrzejszej reprymendy. Rozmawiamy, wyjaśniamy, przestrzegamy, pokazujemy rezultat. W ten sposób uczymy ich, że wśród bliskich zawsze mówimy sobie prawdę, bo jest to podstawa zaufania. I że zawsze warto być szczerym w stosunku do najbliższych. Nie powinien kryć uczuć. Każde dziecko potrzebuje uwagi, troskliwości, poczucia, że jest kochane, rozumiane. To „niegrzeczne” najbardziej. Niewłaściwe zachowanie dziecka – brak posłuszeństwa, pyskowanie, kłamstwa, łamanie zasad to najczęściej próba zwrócenia na siebie uwagi. Takie dziecko potrzebuje miłości, ale nie w domyśle, tylko okazanej. Przytulaj, całuj, okazuj dziecku zainteresowanie, wsparcie nawet, gdy masz wrażenie, że jest już na to za duże. Zapewnia mu to poczucie własnej wartości, bezpieczeństwa, bezwarunkowej miłości, zapobiega rozpaczliwemu staraniu się o atencję. Nie powinien porównywać. Nikt nie lubi być porównywany – ani ja, ani Ty, ani nasze dzieci. Porównywanie do rodzeństwa, do siebie – rodzica, do koleżanek i kolegów jest krzywdzące i niesprawiedliwe. Każdy jest inny, ma inną konstrukcję, wychowuje się w inny sposób i chce być sobą, a nie być jak… Nie powinien niesłusznie krytykować. Dzieci, które są ciągle krytykowane i niedocenianie nie wierzą w siebie. Ciągle mają wrażenie, że muszą ścigać się same ze sobą. Udowadniać i sprostać wymaganiom, które rosną i rosną. Nigdy wystarczająco dobre. Nie powinien szydzić i wyśmiewać. Ani w domu, ani tym bardziej przy innych osobach. Zawstydzanie dziecka, kpienie z niego, ośmieszanie go jest krzywdą. Robieniem z niego ofiary. Są dzieci, które pod wpływem takich działań załamują się, popadają w depresję, zaburzenia odżywiania, a nawet mają myśli samobójcze. W nas – rodzicach – dziecko powinno mieć przyjaciół i obrońców, a nie oprawców i dręczycieli. Nie powinien karmić dziecka swoimi lękami i ograniczać go z uwagi na swoją nadgorliwość. Przychodzi moment w życiu dziecka, kiedy jego życie zaczyna toczyć się również poza domem, wśród rówieśników. Ten moment to wiek około 7-8 lat. Trzymając je pod kloszem w dobrej wierze, można zabijać w dziecku samodzielność i zahamować jego rozwój społeczny. Nie powinien faworyzować jednego z dzieci, jeśli ma ich więcej. To niezwykle krzywdzące. I choć taki rodzic często ma wrażenie, że nikt nie widzi tego, że albo jedno z dzieci traktuje wyjątkowo dobrze, albo wyjątkowo źle, to jest to nieprawda. Widzą to wszyscy, a przede wszystkim czuje to dziecko. I to jest rana, która nie goi się nigdy. Nie jest łatwo być dobrym rodzicem. Ale po stokroć warto nim być. A przynajmniej próbować. I nie chodzi w tym wszystkim o to, ile dasz dziecku w sensie materialnym. Chodzi o to, ile mu dasz miłości, uwagi, zrozumienia, wsparcia, dobra, ciepła i radości. Tego nie można kupić za żadne pieniądze. Anna Jaworska – MumMe Jeśli spodobał Ci się mój wpis udostępnij go proszę, klikając UDOSTĘPNIJ (kopiuj/wklej nie jest udostępnieniem). Polub moją stronę na Facebooku Zajrzyj na mój Instagram

Wideo: Wideo: 5 TYPOWYCH ZACHOWAŃ TOKSYCZNYCH RODZICÓW Zawartość: Do kroku Metoda 1 z 3: Kontroluj siebie podczas rozmów Metoda 2 z 3: Poproś o więcej wolności i szacunku Metoda 3 z 3: Radzenie sobie z rodzicami, którzy są zawsze tępi Porady O autorze Źródła X to wiki, co oznacza, że wiele naszych artykułów ma wielu autorów. Włączyło się 113 osób, z których niektóre były artykuł zawiera 18 źródeł źródłowych, które można znaleźć na dole tego artykułu. W tym artykule: Podsumowanie artykułu Kontroluj się w rozmowach Poproś o więcej wolności i szacunku w kontaktach z rodzicami, którzy zawsze tępią porady i ostrzeżenia Powiązane artykuły Kłótnie i kłótnie z rodzicami są nieuniknione bez względu na wiek. Ale radzenie sobie z rodzicami, kiedy zachowują się złośliwie lub wydają się źli, niekoniecznie jest niemożliwe. Jeśli pozwolisz swoim rodzicom trochę się ochłodzić, spróbuj zrozumieć, dlaczego to robią, i znajdź sposób, aby spokojnie poradzić sobie z sytuacją, będziesz w stanie szybko się uspokoić i zneutralizować domniemane podłe zachowanie. Uwaga: Istnieje duża różnica między rodzicami, którzy zachowują się złośliwie, a rodzicami, którzy cię wykorzystują. Jeśli uważasz, że Twoi rodzice znęcają się fizycznie lub psychicznie nad tobą lub kimkolwiek innym, przeczytaj ten artykuł, który przyjrzy się bliżej. Do kroku Metoda 1 z 3: Kontroluj siebie podczas rozmów Poświęć chwilę na uspokoić się zanim porozmawiasz z rodzicami. Nie będziesz w stanie poprawnie przekazać swoich uczuć, kiedy zaczniesz krzyczeć i krzyczeć. Pamiętaj, że podczas rozmowy ludzie naśladują drugiego - im głośniej i bardziej się denerwujesz, tym jaśniejsza może być reakcja twoich rodziców. Jeśli potrafisz się ochłodzić, będą mogli to zrobić łatwiej. Jeśli wszystko naprawdę się nagrzewa, spróbuj wznowić rozmowę po około godzinie - nie zaczynaj ponownie, dopóki „rany” są wciąż świeże. „Potrzebuję trochę czasu na ochłonięcie. Chodzę na chwilę / do mojego pokoju / itp. Czy możemy dalej rozmawiać za 10 minut? ” Zamknij oczy i policz do dziesięciu, biorąc jednocześnie głęboki oddech. Uspokój się od pierwszego napadu złości zajmuje mózgowi tylko kilka sekund. Słuchaj muzyki, która Cię uspokaja. Włącz muzykę, zamknij oczy i skup się na oddychaniu. Wskaż, co poszło nie tak i przepraszam, aby rozmowa była bardziej neutralna. To nie znaczy, że po prostu musisz przyznać, kiedy cię atakują. Oznacza to po prostu, że oferujesz im gałązkę oliwną. Bardziej prawdopodobne jest, że twoi rodzice będą źli lub szaleni, ponieważ myślą, że popełniłeś błąd lub ich nie szanowałeś. Nawet jeśli nie zrobiłeś nic złego, nadal musisz przeprosić za nieporozumienie i wskazać, że chcesz coś poprawić. Jeśli zaoferujecie tę pierwszą gałąź pokoju, bez względu na to, jak niewielka, ich negatywna energia rozpuści się natychmiast. Zawsze zaczyna się od przeprosin. „Przepraszam, że zapomniałem zadzwonić, to była moja wina.” „Nie powinnam była złamać obietnicy, przepraszam”. „Nie chciałem na was krzyczeć, po prostu mam wrażenie, że rozmawiamy obok siebie.” Słuchaj ich, nie przerywając im. Jest to być może najtrudniejsza część całej sytuacji, ale także jedna z najważniejszych. Wściekły rodzic czasami musi po prostu odpocząć, a ty, podobnie jak ich dziecko, zawsze jesteś w pobliżu, aby słuchać. Chociaż słuchanie bez kłótni może być trudne, w 90% przypadków twoi rodzice w końcu nie znajdą nic więcej do powiedzenia, jeśli pozwolisz im mówić. Pozwól im tchnąć w ich serca, a kiedy skończą, opowiedz swoją stronę historii. Uprzejmie poproś rodziców, aby ci nie przerywali, gdy opowiadasz swoją historię. Jeśli możesz zachować ciszę podczas rozmowy, znacznie łatwiej będzie im nic nie mówić podczas mówienia. „Chcę usłyszeć, co Twoim zdaniem się wydarzyło.” Gdy zrozumiesz ich perspektywę, możesz współpracować, aby poprawić sytuację. Powtórz główne punkty ich argumentacji. Zdolność do powiedzenia im tego, co właśnie powiedzieli, w sposób kooperacyjny i spokojny, da rodzicom pewność, że je rozumiesz. Jest to szczególnie prawdziwe, jeśli możesz pokazać im, jak to porównać do większego obrazu. Co najważniejsze, możesz przejąć z nim rozmowę, umieszczając ich obawy w nowym, osobistym świetle. „Rozumiem teraz, że obawiałeś się, że coś mi się stanie, gdybym nie zadzwonił”. „Wiem, że martwisz się, że nie mam wystarczająco dużo czasu, aby dokończyć pracę domową”. „Rozumiem teraz, że jesteś zły tylko dlatego, że mnie kochasz i chcesz dla mnie jak najlepiej”. Wyjaśnij swoją pozycję. Większość argumentów, gniewu i gniewu pochodzą od rodziców, którzy nie rozumieją twojej strony opowieści. Zamiast krzyczeć: „W ogóle mnie nie rozumiesz!” Lepiej nie spiesz się i powiedz im, co masz na myśli. Wyjaśnij swoją stronę historii w spokojny, racjonalny sposób - będzie im znacznie trudniej zareagować wściekle, jeśli będziesz rozsądny. Powstań więc i daj nam znać, że możesz to wyjaśnić. „Nie wiedziałem, że tak się stało. Co właściwie miałem na myśli ... ” „Chciałbym najpierw opowiedzieć swoją stronę historii”. „Rozumiem, co masz na myśli, ale z mojej perspektywy ...” Przyjdź z rozwiązaniami, aby upewnić się, że ta walka się nie powtórzy. Nie czekaj, aż twoi rodzice wydadzą na ciebie swój werdykt. Bądź proaktywny, sugeruj sugestie i pracuj razem nad sposobami uniknięcia problemów w przyszłości. Chcesz pokazać, że bierzesz udział w rozmowie i chcesz rozwiązać problemy. Nawet jeśli uważasz, że winni są twoi rodzice, jest to świetny sposób, aby postawić ich po swojej stronie. Nie zapomnij pozostać przyjacielskim, aby każdy gniew mógł zostać ugaszony, zanim wybuchnie. Na przykład: Jeśli zapomniałeś zadzwonić lub pozostać w kontakcie z rodzicami, zaoferuj rezygnację z telefonu na tydzień, jeśli następnym razem zapomnisz. Jeśli chcą, abyś wykonywał więcej prac domowych, wymyśl listę zadań, które chciałbyś wykonać i kiedy wykonywać je co tydzień. Jeśli przeszkadzają w życiu osobistym, zapytaj, czy twój chłopak lub nowy chłopak / dziewczyna może przyjść na obiad lub film, aby mogli się z nimi spotkać. Wiedz, że podłość twoich rodziców to tylko sposób na pokazanie, że troszczy się o ciebie. W większości przypadków rodzice nie są celowo wredni. Zamiast tego próbują po prostu chronić swoje dziecko. Twoi rodzice cię kochają, a ich gniew może pochodzić ze strachu - strachu, że zaginiesz, że nie uszanujesz ich lub ich życzeń, że nie zrobisz wszystkiego, co możesz w szkole itp. Kiedy zrozumiesz, dlaczego rodzic jest wredny, znacznie łatwiej jest je uspokoić i sprawić, by znów byli szczęśliwi. Czy twoi rodzice naprawdę są wredni, czy właśnie podjęli decyzję, z którą się nie zgadzasz? Podobnie, czy pytanie brzmi, czy jesteś podły lub czy twoi rodzice po prostu nie zgadzają się z twoimi decyzjami? Pomyśl o tym, zanim stracisz panowanie nad sobą. Metoda 2 z 3: Poproś o więcej wolności i szacunku Wymień uzasadnione, wykonalne żądania. Jeśli powiesz swoim rodzicom, że są wredni, niewiele osiągniesz. Musisz mieć pod ręką konkretne informacje, aby umożliwić rzeczywiste zmiany. Poświęć chwilę, aby zadać sobie pytanie, co sprawia, że twoi rodzice są tacy na ciebie źli? Co można zrobić, aby poprawić? Nie uważaj tego za listę wymagań. Nie chcesz dać rodzicom wrażenia, że są blokowani. Pomyśl o przyczynie każdego pytania. Poinformuj ich, że pseudonim, którego używają dla ciebie, szkodzi twoim uczuciom lub że nie masz czasu, aby posprzątać pokój ze względu na pracę domową i sport. Wybierz spokojne miejsce do rozmowy z rodzicami. Kiedy się uspokoisz, powiadom rodziców, że chcesz z nimi porozmawiać o czymś ważnym. Wybierz spokojne miejsce w domu, w którym możesz być sam, i czas, który pasuje do harmonogramu każdego, i daj sobie przynajmniej godzinę na rozmowę. „Zastanawiałem się, czy możemy rozmawiać prywatnie w salonie”. „Chciałbym z tobą porozmawiać.” Poinformuj ich, co myślą o swoim zachowaniu. Mogą nie zdawać sobie sprawy, że wyglądają wrednie. Być może wystarczy powiedzieć im, jak się czujesz, aby rodzice myśleli o swoim zachowaniu i dać im możliwość różnej reakcji. Bądź szczery, otwarty i konkretny oraz przytaczaj wcześniejsze przykłady, aby pokazać, że to nie tylko twoja wyobraźnia. Jeśli chcesz, żeby słuchali, musisz być gotów słuchać siebie. Możesz być zaskoczony - twoi rodzice mogą mieć do ciebie podobne odczucia. Nie oskarżaj swoich rodziców ani nie wredź ich - spowoduje to, że staną się bardziej defensywni, co może uczynić ich jeszcze bardziej zaciekłymi lub wściekłymi. Skup się na rozmowie, nawet jeśli dyskusja się rozgrzeje. Kiwnij głową, gdy rozmawiają, trzymaj ręce i nogi otwarte, a podczas rozmowy utrzymuj kontakt wzrokowy z rodzicami. Pokaż swojemu językowi ciała, że słuchasz, aby zachęcić ich do mówienia dalej oraz pozostań współpracujący i spokojny. Podchodząc do sprawy z zaangażowaniem, będziesz wyglądać na dojrzałego i rozsądnego. Nie wzdychaj ani nie wykonuj gestów wskazujących, że jesteś sfrustrowany. Nie krzyżuj rąk ani nóg - zapewni to zamknięty wygląd. Nie drzemajcie, nie patrzcie na swoje dłonie ani nie wierccie się nerwowo podczas rozmowy. Daj im pełną uwagę. Wyobrażać sobie mądryrealistyczne cele dla Was wszystkich. Gdy poinformujesz rodziców, jak się czujesz, wskaż, czego chcesz. Poinformuj ich, że chcesz współpracować nad celami i chcesz ich wkładu. Jeśli masz dobrze zdefiniowane, prawdziwe cele, nad którymi pracujesz, o wiele łatwiej jest zobaczyć rzeczywisty postęp - i powiadomić rodziców, gdy nie dotrzymają obietnic. Jeśli chcesz mieć więcej wolnego czasu z przyjaciółmi, zaznacz, że wychodzisz na zewnątrz dopiero po zakończeniu pracy domowej / prac domowych. Jeśli uważasz, że powinieneś wykonywać zbyt dużo prac domowych, pokaż swój harmonogram i porozmawiaj o zwolnieniu określonych godzin na ogród. Komunikuj się, pracując razem, aby budować wzajemny szacunek każdego dnia. Jedna rozmowa nie zmieni twojego związku. Jest to proces ciągły, więc upewnij się, że jesteś w kontakcie z rodzicami. Przypomnij im o swoich obietnicach i trzymaj się swojej części umowy, aby upewnić się, że dotrzymają swoich. Rozpocznij rozmowę uzupełniającą 1-2 miesiące później. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, podziękuj swoim rodzicom za wsparcie i szacunek - pozytywna afirmacja czyni cuda. Metoda 3 z 3: Radzenie sobie z rodzicami, którzy są zawsze tępi Spróbuj zrozumieć perspektywę swoich rodziców. Bądź otwarty na to, jak twoi rodzice myślą o tej sytuacji i jakie są jej powody. Bardziej prawdopodobne niż to, że prawdopodobnie nie jesteś jedynym powodem, dla którego twoi rodzice to robią. Podobnie jak ty mają własne napięcia, obawy i relacje, a niektóre z tych napięć są nieuniknione. To tylko część tego, co znaczy być rodziną. Czy istnieją sposoby, aby pomóc rodzicom radzić sobie ze stresem? Może wykonanie 1-2 dodatkowych obowiązków może ostatecznie pomóc im się zrelaksować i uszczęśliwić wszystkich. Czy obawy lub „złośliwość” twoich rodziców naprawdę zostały uznane za duży problem w szerszej perspektywie? Czy są w złym humorze z powodu pracy, czy naprawdę są wredni? Czy oprócz drobnych incydentów możesz zadać sobie pytanie, czy Twoi rodzice okazują ci wsparcie, miłość i opiekę nad Tobą w inny sposób? Wszyscy rodzice czasem się denerwują, ale to nie znaczy, że cię nienawidzą. Niby spokojny i pełen szacunkunawet gdy postępują tępo. Jeśli od razu się pokłócisz, jeśli uważasz, że twoi rodzice są dla ciebie źli, po prostu utrzymasz ostrzał gniewu. Każdy ma ciężkie dni, zrzędliwy nastrój i może błędnie myśleć, że ktoś chce go skrzywdzić. Jeśli zaatakujesz za każdym razem, gdy twoi rodzice wydają się źli, rozwiniesz tylko wzór społeczności. Zamiast tego postaraj się być sobą i dowiedz się, kiedy i kiedy nadejdzie pora, aby zacząć działać. Zamknij się na kilka minut, kiedy będziesz zły. Są szanse, że poświęcając chwilę sobie, zapomnisz, dlaczego byłeś zły. Zapewnij bufor pozytywności. Bądź szczęśliwą osobą w swoim domu. Taka aura pozytywnego, wspierającego myślenia jest zaraźliwa i udowodniono, że u większości ludzi zapobiega gniewowi i nękaniu. Musisz tylko zrobić kilka prostych rzeczy: Codziennie dziękuj rodzicom. Jeśli chodzi o jedzenie, plan wakacji, nową rękawicę baseballową - liczy się tylko twoja wdzięczność. Poinformuj swoich rodziców, że ich kochasz. Prosta, ale przemyślana kartka urodzinowa, szybki uścisk przed szkołą, od czasu do czasu powiedzenie „Kocham cię” przed snem - te małe rzeczy składają się na siebie i potrafią złości lepiej niż cokolwiek innego topnieć. Przeproś, jeśli się zepsujesz. Wyprzedź ich gniew i przyznaj, że się myliłeś. Jeśli natychmiast poradzisz sobie z sytuacją, dajesz im mniejsze szanse na złość. Zbierz grupę przyjaciół na zewnątrz. Jeśli istnieją grupy kościelne, kluby, sport, grupy wsparcia itp., Którymi interesują się Twoi znajomi, spróbuj dowiedzieć się, kiedy się spotkają i zapytaj rodziców, czy możesz tam pójść. Jeśli masz przyjaciela, który chodzi do określonego stowarzyszenia, poproś go, aby do ciebie dołączył. Tego rodzaju organizacje mogą pomóc w kształtowaniu pozytywnej tożsamości i celu poza rodziną. Wyjście na zewnątrz to świetny sposób na zmniejszenie napięcia między rodzicami i dziećmi. Musisz żyć własnym życiem, a twoi rodzice nie muszą robić dla ciebie wszystkiego. Wiedz, kiedy nie ma już normalnego rodzicielstwa, ale znęcanie się. Zdecydowana większość rodziców nie pomyślałaby o znęcaniu się nad dziećmi i znęcaniu się nad nimi, a większość dyscyplinowaniu, kłótniach i karaniu nie jest molestowaniem dzieci. Należy jednak natychmiast porozmawiać z doradcą, pracownikiem opieki społecznej lub telefonem dziecka, jeśli ma się do czynienia z następującymi kwestiami: Ciągłe poniżanie, zastraszanie, wzywanie lub wulgaryzmy Uczucia terroru lub ekstremalnego strachu dla rodziców Dotknięte lub niebezpieczne uczucie. Pobity, zaatakowany lub poważnie zagrożony. Przemoc lub wykorzystywanie seksualne. Porady Czas jest zawsze twoim przyjacielem. Staraj się robić miejsce między nieporozumieniami lub po ważnych wydarzeniach, które mogą je zdenerwować. Wszyscy są milsi, kiedy mają trochę czasu na uspokojenie. Nie pozwól rodzicom odłożyć na bok swoich uczuć. To, że mieli zły dzień, nie oznacza, że powinieneś ich zranić i nie prosić o przeprosiny. Zawsze pozwól, aby twój głos został usłyszany! Prawa dziecka określają, że wszystkie dzieci mają prawo wyrazić siebie. Nie zapomnij zachować spokoju i wysłuchać nawzajem swojej wizji: sytuacja może nie być tak zła, jak myślisz. Jeśli nie zgadzasz się z rodzicami, przepraszam na końcu lub kilka godzin później i przytul ich. Prawdopodobnie poczują się smutni i źli w taki sam sposób, jak ty.

TEMATYKA RODZINNA | MŁODZI LUDZIE PROBLEM Dami miała sześć lat, kiedy jej tata zmarł z powodu tętniaka. Derrick skończył dziewięć lat, kiedy choroba serca przerwała życie jego ojca. Z kolei Jeannie w wieku zaledwie siedmiu lat straciła mamę, która przegrała trwającą rok walkę z rakiem jajnika *. Tych troje młodych ludzi zetknęło się ze śmiercią kogoś bliskiego zdecydowanie zbyt wcześnie. Czy i ty doświadczyłeś czegoś podobnego? Jeśli tak, to ten artykuł może ci pomóc oswoić się ze stratą *. Najpierw jednak przeanalizuj kilka faktów na temat żałoby. CO WARTO WIEDZIEĆ Smutek może wyrażać się na wiele sposobów. To, jak ty go wyrażasz, może różnić się od tego, jak robią to inni. W pewnej książce pomagającej nastolatkom radzić sobie ze śmiercią kogoś bliskiego napisano: „Żałoba nie przebiega zawsze tak samo, według ściśle ustalonych zasad” (Helping Teens Cope With Death). Ważne jest jednak, żeby nie próbować w sobie zdusić całego żalu. Dlaczego? Tłumienie żalu może być szkodliwe. Wspomniana na początku Jeannie mówi: „Myślałam, że muszę być silna dla mojej młodszej siostry, dlatego ukrywałam emocje. Nawet dziś zazwyczaj tłumię bolesne uczucia, a to nie jest zdrowe”. Zgadzają się z tym eksperci. W książce The Grieving Teen (Nastolatek w żałobie) Helen Fitzgerald napisała: „Wypieranie się uczuć albo ich niewyrażanie nie może trwać wiecznie. Wrócą one, kiedy najmniej się tego spodziewasz, w postaci nagłego wybuchu lub fizycznych dolegliwości”. Tłumiony smutek może też prowadzić do nadużywania alkoholu czy narkotyków — wszystko po to, żeby uśmierzyć ból. Żałobie może towarzyszyć chaos emocjonalny. Niektórzy są źli na zmarłego, że ich „porzucił”. Inni oskarżają Boga, że nie zapobiegł śmierci danej osoby. Wielu obwinia się o to, co zrobiło lub powiedziało zmarłej osobie, ponieważ już nie można tego naprawić. Jak widać, opłakiwanie zmarłych to złożony proces. Co zrobić, żeby zaznać ulgi i odzyskać równowagę? CO MOŻNA ZROBIĆ Porozmawiaj z kimś. W tym trudnym czasie może wolałbyś pobyć z dala od ludzi. Ale jeśli podzielisz się swoimi uczuciami z kimś z rodziny lub przyjacielem, lepiej poradzisz sobie z emocjami, a przeżywana tragedia cię nie przytłoczy. Zasada biblijna: Przysłów 18:24. Prowadź pamiętnik. Pisz o rodzicu, którego straciłeś. Opisz na przykład najmilsze wspomnienie związane z tą osobą oraz jej cenne zalety. Które z nich chciałbyś naśladować? Jeśli nękają cię negatywne myśli — dajmy na to, ciągle wracasz do czegoś niemiłego, co powiedziałeś mamie lub tacie przed śmiercią — zapisz, co czujesz i dlaczego. Na przykład: „Mam poczucie winy, bo pokłóciłem się z tatą dzień przed jego śmiercią”. Następnie zastanów się, czy twoje poczucie winy naprawdę jest uzasadnione. „Nie możesz się winić za to, że nie wiedziałeś, że już nie będziesz miał okazji przeprosić” — czytamy w książce The Grieving Teen. „Oczekiwanie, że nigdy nie powiemy ani nie zrobimy czegoś, za co musielibyśmy przeprosić, jest po prostu nierealistyczne”. Zasada biblijna: Hioba 10:1. Dbaj o siebie. Pamiętaj o wypoczynku, ruchu oraz właściwym odżywianiu. Jeśli nie masz ochoty na jedzenie, zastępuj pełne posiłki częstymi, zdrowymi przekąskami — przynajmniej dopóki nie wróci ci apetyt. Nie pocieszaj się niezdrowym jedzeniem czy alkoholem, bo to tylko pogorszy sytuację. Módl się do Boga. W Biblii znajdujemy radę: „Zrzuć swe brzemię na Jehowę, a on cię wesprze” (Psalm 55:22). Modlitwa nie jest po prostu jedną z metod na poprawę samopoczucia. To prawdziwa rozmowa z Bogiem, który „nas pociesza we wszelkim naszym ucisku” (2 Koryntian 1:3, 4). Bóg może pocieszać pogrążonych w żałobie na przykład za pomocą swojego Słowa, Biblii. Warto sprawdzić, czego ona uczy o stanie umarłych i o nadziei zmartwychwstania *. Zasada biblijna: Psalm 94:19.

Rodzina „Pomóżcie, nie mam pojęcia, co robić! Rodzice mojej dziewczyny Ani złapali nas… na seksie. Miało ich nie być, ale okazało się, że zepsuł się samochód i musieli wrócić. Kiedy weszli do domu, my robiliśmy to na kanapie w salonie… Koszmar, uciekłem stamtąd bez słowa pożegnania. Co dalej, czy to oznacza koniec naszego związku?” Grzegorz, 18l. Sytuacja, jaka przydarzyła się Grzegorzowi, to koszmar z wyobraźni wielu nastolatków. Niestety, czasem najgorsze z najgorszych wyobrażeń staje się realnym „wypadkiem”. Co należy wówczas zrobić? Tylko spokojnie – czyli gdy to twoi rodzice To Twoi rodzice przyłapali cię na seksie. Co robić? Na początek warto oczywiście porozmawiać z rodzicami. Być może sami poruszą ten temat (albo nawet wykrzyczą, co myślą na ten temat i zabronią ci wychodzić z domu „do końca życia”), może też być tak, że będą zbyt skrępowani, by w ogóle rozpocząć rozmowę. Jednak niezależnie od ich zachowania, warto poczekać na spokojny moment. Dać wszystkich chwilę wytchnienia, a rodzicom czas na otrząśnięcie się z szokującego widoku (tak, dla nich to także musiał być wstrząs). Kiedy już atmosfera stanie się znacznie spokojniejsza, czas na rozmowę. Najlepiej zacząć od kubka kawy albo herbaty i powiedzieć wprost – „Chciałabym/chciałbym poruszyć temat tego, co zaszło”. Powiedz, że jest to dla ciebie koszmarnie trudne i krępujące, ale nie chcesz zostawiać sytuacji niewyjaśnionej. Przede wszystkim, jeśli uprawialiście seks na kanapie albo – co najgorsze z możliwych – w łóżku rodziców, musisz ich za to bardzo serdecznie przeprosić. Możesz też dać im jakiś upominek – np. nową pościel , którą kupisz z kieszonkowego. Ponadto bardzo ważne jest, aby przyznał/-a, że jest wam obojgu tak szalenie wstyd, że nie wiecie, jak się zachować. Niech wiedzą, ze twojemu chłopakowi czy dziewczynie jest również szalenie przykro i że być może wstydzi się teraz „pokazać”. Pamiętaj, że jeśli rodzice są na ciebie bardzo źli, to najprawdopodobniej z powodu odkrycia, że… już to robisz oraz niepokoju i potencjalną ciążę. Musisz zatem ich uspokoić – wyjaśnij, że jesteś odpowiedzialny/-a i używanie stosownego zabezpieczenia. Jeśli jednak tak nie jest – to przejdź do artykułu o zabezpieczeniach i przede wszystkim – zacznij ich używać! Jeśli jesteś po drugiej stronie A co, gdy jesteś chłopakiem/dziewczyną swojej sympatii, który teraz nie ma odwagi pokazać się w domu jej/jego rodziców? Cóż, czeka cię szalenie trudne zadanie. Na pocieszenie jednak ważna informacja – to oczywiście nie oznacza końca związku. Być może, jeżeli wasza miłość przetrwa wiele lat, będzie to anegdotka na każdych urodzinach i wszystkich weselach, ale z całą pewnością z czasem stanie się zabawna, a nie przerażająca. Nie zmienia to jednak faktu, że musisz, KONIECZNIE musisz zareagować. Nawet, jeśli twoja dziewczyna czy chłopak ci to odradza, ty pokaż klasę i wykaż się odwagą. Kup kwiaty albo wielkie opakowanie czekoladek, przyjdź do domu swojej sympatii i powiedz po prostu „Przepraszam. Jest mi niewyobrażalnie przykro z powodu tego, co się stało. Mam nadzieję, że nie straciłem wszystkiego w Państwa oczach”. Jeśli trzeba – naucz się tej regułki, bo użycie dokładnie takich słów jest naprawdę ważne. Cenna nauczka Warto pamiętać, że to, co można wybaczyć raz, może stać się niewybaczalne… po raz drugi. Jeśli już raz zostaliście przyłapani na seksie – nie może to stać się ponownie! Dlatego albo zamykajcie drzwi i zostawiajcie klucz w środku albo po prostu chowajcie się w swoim pokoju.

Zazdrość o starszego brata przed przyjściem na świat dziecka jest jedną z największych obaw wielu rodziców i zdarza się częściej, niż mogłoby się wydawać. Należy jednak podkreślić, że zazdrość jest całkowicie normalna, ponieważ jest czymś naturalnym dla ludzi. W takiej sytuacji rodzice muszą przestrzegać szeregu wskazówek, aby taka zazdrość nie eskalowała i nie stała się prawdziwym problemem dla starszego dziecka. Co rodzice powinni zrobić przed przyjściem na świat dziecka Rodzice są odpowiedzialni za to, aby zazdrość nie stała się poważna i aby relacje między rodzeństwem były jak najlepsze . Aby to osiągnąć, podczas edukacji dzieci należy przestrzegać następujących wskazówek: Rodzice są odpowiedzialni za to, aby zazdrość nie przerodziła się w coś poważnego Dobrze, że starszy brat od początku jest zaangażowany w cały proces ciąży matki. W ten sposób dobrze jest chodzić na różne badania lekarskie razem z rodzicami. Nie należy go nigdy odkładać na bok i dobrze, że bierzesz udział w kupowaniu ubranka dla dziecka lub jesteś obecny przy wyborze imienia. Rodzice powinni usiąść i porozmawiać z dzieckiem o wszystkim, co dotyczy ciąży i przyszłych narodzin rodzeństwa. Musisz słuchać dziecka i odpowiadać na wszelkie pytania, jakie możesz mieć na jego temat . Trzeba umieć wczuć się w empatię i postawić się w sytuacji dziecka . Trzeba mu okazywać całe wsparcie, aby czuł się kochany i nie miał poczucia, że zajmuje tylne siedzenie. Jak powinni postępować rodzice, gdy pojawi się zazdrość? W przypadku, gdy starszy brat jest zazdrosny o nowe dziecko, ważne jest, aby rodzice stosowali się do szeregu wskazówek: Przed podjęciem działań i zakwestionowaniem zachowania starszego syna warto z nim o tym porozmawiać . Rodzice nigdy nie powinni porównywać rodzeństwa, bo to tylko pogorszy i pogłębi problem takiej zazdrości . W przypadku, gdy rodzeństwo jest już starsze i regularnie walczy, rodzice nie powinni uciekać się do kar. Muszą rozwiązać problem zazdrości poprzez pozytywne rodzicielstwo . Trzeba im pogratulować chwil, w których dogadują się jak bracia i nie rzucają im w twarz z zazdrości . Rodzice powinni dzielić się ze swoimi dziećmi wszystkimi emocjami, które powstają w ciągu dnia. Dobrze i wskazane jest, aby rodzeństwo obserwowało, jak na różne sposoby mogą się czuć ich rodzice w ciągu dnia. W ten sposób mogą być szczęśliwi, podekscytowani, źli lub smutni bez odczuwania zazdrości . Musimy pogratulować im chwil, w których dogadują się jako bracia Ostatecznie radzenie sobie z zazdrością między rodzeństwem nie jest smacznym daniem dla żadnego rodzica. Pomimo tego, że jest to coś całkowicie naturalnego, co całe rodzeństwo na świecie było w stanie odczuć, zrozumiałe jest, że rodzice martwią się tak trudną i niewygodną sytuacją. Zazdrość jest zwykle tymczasowa i to normalne, że z biegiem lat starszy brat stopniowo dojrzewa i uświadamia sobie, że zazdrość jest bezwartościowa w codziennym życiu. Posiadanie brata to coś niesamowitego i wspaniałego, więc problem nie powinien stawać się tym bardziej z biegiem czasu . W każdym razie rodzice muszą odgrywać ważną rolę podczas edukacji swoich dzieci, przestrzegając szeregu wartości, takich jak miłość lub szacunek między rodzeństwem.

Уη σ	Μуλիсиν иብ
М ጊቅոዒոзሑղ ог	Պяծ че
Πጦ ሬдусጇզон ያօκи	Врехрէդ ψиቹоኬуж
Аро уτуሩе крረ	Ос ницաτιχе уբիհоራощօ
Օሆ ժ	Մαν ист γу